Ξεπουλούμε στον Τούρκο κατακτητή το έδαφος της πατρίδας

Με τον Σάββα Ιακωβίδη

Καίριος και πικρός, ξανά, αλλά πάντα επίκαιρος με μόνιμη έγνοια την πατρίδα, ο εκλεκτός φίλος Ανδρέας Τ. Λουκά, πρόσφυγας από το Αγριδάκι της κατεχόμενης Κερύνειας μας.Μου γράφει μεταξύ άλλων: «Έχω ακούσει μιαν ιστορία η οποία με άφησε άναυδο. Μου λέχτηκε, λοιπόν, από άλλον φίλο Κερυνειώτη,πως πασίγνωστη οικογένεια από την κατεχόμενη επαρχία μας και μάλιστα από εκείνους που συμμετείχαν σε διάφορες θέσεις εξουσίας…

κλπ., προσέφυγε στην ''Επιτροπή'' των Τούρκων και ξεπούλησε περιουσία για ένα πολύ σεβαστό ποσό!

Και πώς δικαιολόγησαν την ενέργειά τους; Λέγοντας πως είχαν οικονομικά προβλήματα! Εάν όντως έτσι έχουν τα πράγματα, οι Τούρκοι βρήκαν το αδύνατό μας σημείο και το Κυπριακό έκλεισε! Επειδή με τη φόρα που έχουν πάρει μερικοί, δεν θα υπάρχει ελληνική γη στα κατεχόμενα, στην οποία να προβάλουμε απαίτηση. Θα έχουμε ξεπουλήσει στον εχθρό το έδαφος της πατρίδας!

Ας πούμε, όμως, τα πράγματα και από μιαν άλλη άποψη. Είμαι πρόσφυγας. Συναντώ και κουβεντιάζω με ένα σωρό άλλους ομοιοπαθείς. Τα προβλήματα όλων μας είναι τα ίδια ή παρόμοια. Η μέγιστη πλειοψηφία από εμάς, την ώρα της μεγάλης ανάγκης, και επειδή δεν είχαμε από πού αλλού να δανειστούμε, προσφύγαμε στον κατ’ ευφημισμό ''Φορέα Ισότιμης Κατανομής Βαρών'', υποθηκεύσαμε κάποιο κτήμα μας στα κατεχόμενα, βάλαμε εγγυητές συγγενείς και φίλους και μας δόθηκαν δάνεια για τις σπουδές των παιδιών μας, για να κάνουμε κάποια δουλειά, για να κτίσουμε κάποιο υποστατικό.

Μας δόθηκε και κάποια περίοδος χάριτος και μετά αρχίσαμε να πληρώνουμε τις δόσεις μας για να εξοφλήσουμε τα δανεικά. Αυτό συνεχίστηκε σε όλην τη διάρκεια του ενεργού οικονομικού μας βίου. Και ξαφνικά ήρθε η ώρα της συνταξιοδότησης. Το τραβήξαμε για να πάρουμε σύνταξη μέχρι τα εξήντα πέντε, αλλά και όταν ακόμα πήραμε την όποια σύνταξη δεν σταματήσαμε να δουλεύουμε, και το πήραμε όσο έπαιρνε, επειδή τα δάνεια ήσαν εκεί και δεν υπήρχε και το ενδεχόμενο να πουλήσουμε κάτι, και να ξοφλήσουμε, όπως ας πούμε κάνουν οι συμπατριώτες μας, των οποίων οι περιουσίες δεν πειράχτηκαν από την εισβολή.

Τελικά ό,τι και να κάνουμε, οδηγούμαστε σε αδιέξοδο. Έρχεται η ώρα που καταλήγουμε εκόντες-άκοντες στη σύνταξη. Και τότε αρχίζει το δράμα. Πώς πληρώνεις τα δάνεια; Από τη σύνταξη; Μα αυτή, με τα σημερινά δεδομένα, αν δεν είσαι συνταξιούχος του δημοσίου ή πολυσυνταξιούχος, δεν σε φτάνει ούτε για να ζήσεις αξιοπρεπώς, πόσω μάλλον να αποπληρώνεις και δάνεια. Και σαν να μην ήσαν όλα αυτά αρκετά, οι πολιτικάντηδες του τόπου μάς οδηγούν και σε οικονομική κρίση και σε ανεργία. Πλείστοι από εμάς έχουμε να μοιραστούμε τη γλίσχρα σύνταξή μας και με κάποιο νεαρό άνεργο μέλος της οικογένειας! Αυτά βέβαια θα ήσαν υπεραρκετά για να μας οδηγήσουν σε λύσεις τύπου ''επιτροπής'' των Τούρκων. Κρατηθήκαμε, όμως! Βάλαμε μπροστά το καθήκον προς την πατρίδα και αντισταθήκαμε.

Δεν μας αφήνουν να αγιάσουμε. Αντί οι ηγέτες μας να αναλώνονται στο πώς θα λύσουν τα προβλήματά μας, αυτοί έχουν άλλα στο μυαλό τους: Από πού να δανειστούν και άλλα δισεκατομμύρια για να ’χουν να σπαταλούν, πόσα χρειάζεται να δανειστεί το κράτος για να σώσει τους πενόμενους τραπεζοτοκογλύφους -οι οποίοι όταν το χρήμα έρεε άφθονο, απλώς το τσέπωναν-, ποιος από εκείνους που μας οδήγησαν μέχρι τα σημερινά μας χάλια έγινε ξαφνικά άγγελος και να τον κάνουμε Πρόεδρο για να μας σώσει, και άλλα πολλά και εξεχόντως τραγικά στη γελοιότητά τους! Τώρα, εμείς τι κάνουμε; Συνεχίζουμε να παρακολουθούμε τις κραιπάλες τους, χάσκοντες, κάνουμε κάτι, ο καθένας ό,τι του κόψει για να λύσει το δικό του πρόβλημα, ή αρχίζουμε να πετάμε πέτρες;».

Πηγή