Εκφυλισμός της πολιτικής δια της εκπουστεύσεως…

Του Δημήτρη Γιαννακόπουλου* 

Τον Σαράντο Καργάκο ενόχλησε η διαδικασία εκπούστευσης των εθνικών μάλλον ταυτοτήτων στην Ελλάδα, αλλά εμένα συνταράσσει στη συγκυρία ο βαθμός εκπούστευσης της γνώμης, στο μέτρο που υποδηλώνει ή προδηλώνει έκφραση πολιτικής άποψης στην σημερινή χρεοκοπημένη χώρα μας. Ας με συμπαθούν οι πούστηδες και οι πουτάνες (ομοφυλόφιλοι), δεν αναφέρομαι σε αυτούς. Μιλώ για την πούστικη διάσταση της αλήθειας κατά τον σχηματισμό της αντίληψης του πολιτικού φαινομένου και κατά την έκφραση του συμφέροντος από λογής-λογής έκφυλους πολιτικά (άνδρες και γυναίκες).

Το κακό είναι ότι η εκπούστευση, στην οποία αναφέρομαι, δεν περιορίζεται στο πολιτικό προσωπικό, αλλά έχει λάβει τεράστιες διαστάσεις στο κοινωνικό σώμα, δίχως αυτό να συνειδητοποιείται από τους περισσότερους. Δεν αναφέρομαι σήμερα στον λαϊκισμό των πολιτικών, ούτε καν στο πούστικο μυαλό και στην αντίστοιχη συμπεριφορά του κάθε προβοκάτορα, αλλά στην πουστιά που πάει μακρύτερα από την ύπουλη στάση (η οποία σεξιστικά και πατριαρχικά συνδέθηκε πούστικα και ως μορφή αποκλεισμού με την εκδήλωση της ομοφυλοφιλίας, αλλά στην ουσία θα έπρεπε να εννοείται πολιτικά: να χαρακτηρίζει, δηλαδή, την συγκεκριμένη μορφή άσκησης της εξουσιαστικής δύναμης, όλων των ειδών. Ακόμη και στο πλαίσιο διατύπωσης/έκφρασης γνώμης)............

 Αν δεν παρατηρούσα το φαινόμενο αυτό να λαμβάνει τραγικές για το μέλλον της ελληνικής κοινωνίας διαστάσεις, δεν θα έμπαινα στον κόπο να συντάξω αυτές τις αράδες από τη στιγμή μάλιστα κατά την οποία αποφάσισα να απέχω σταθερά από την κριτική στη κρίση και στα κομματικά, οικονομικά ή πολιτειακά δρώμενα. Θέλω με αυτό το σημείωμα να επισημάνω ότι και η πουστιά των υπεράνω απολιτικών (νεολειτουργισμών) θα έπρεπε να έχει κάποιο όριο όταν λοιδορούν την θεμελίωση πολιτικής άποψης από αριστερά, ή ακόμα την έκφραση γνώμης των ηγεσιών της αριστεράς. Ξύλινος σας φαίνεται ο λόγος των αριστερών κομμάτων - και πράγματι είναι στις περισσότερες των περιπτώσεων – δεν έχετε όμως συνείδηση πόσο πιο ξύλινη και ελεεινή είναι η αφήγηση της φασίζουσας δεξιάς ή του αγοραίου νεοφιλελευθερισμού, που κυριαρχεί τόσο στα παραδοσιακά ΜΜΕ όσο και στα νέα (μεταμοντέρνα) και αναπαράγεται μετά μανίας από τους νεοαγανακτισμένους συμπολίτες μας! Την ιδεολογία του νεοφιλελεύθερου μάρκετινγκ δοξάζουν, η οποία αποτελεί έκφραση πολιτικής ταυτολογίας στο όνομα μιας ρεαλιστικής οντολογίας, η οποία δεν έχει πραγματική (εμπειρική βάση) πουθενά, εκτός ίσως από τις αυτοματοποιημένες αγορές, οι οποίες όμως ποτέ δεν λειτούργησαν στην πραγματικότητα, ούτε καν θα μπορούσαν να δομηθούν ως προοπτική με ρεαλιστική αφήγηση, δίχως την λυτρωτική προστασία, για αυτές και το πολιτικό σύστημα που τις στηρίζει, του κεφαλαιοκρατικού κράτους και των επιμέρους οργάνων του.

Αυτή είναι η μία όψη της αλήθειας. Ο δογματισμός του νεοφιλελευθερισμού, πούστικα αναπαραγόμενος από μια πολύχρωμη νεοδεξιά, που δοξάζει το απολιτικό και το τέλος των τάξεων στο όνομα του Τέλους της Ιστορίας, είτε μέσω του πολιτισμικού-εθνικισμού, είτε με τη γλώσσα της χρηματαγοράς, εμφανίζεται να αντιμάχεται τον δογματισμό της ταξικής αλήθειας, που διαπραγματεύεται κυριαρχικά στην Ελλάδα το κομματικό μάρκετινγκ κυρίως του ΚΚΕ.

Η αλλά όψη της αλήθειας αφορά στον τρόπο πού η «θεολογία» της αγοράς - των αγοραίων υπάρξεων, με άλλα λόγια - επιτίθεται στην «θεολογία» των λενινιστών κάθε είδους, σαρώνοντας στο μεταξύ όλους όσους δεν αντιμετωπίζουν την πολιτική ως θεολογική αφήγηση για την δόμηση της αλήθειας και του πραγματικού, που προκαλεί για δράση ανατροπής μιας συγκεκριμένης καθεστωτικής, αντιδημοκρατικής, δομής. Εδώ να δεις πουστιά!! Με όχημα αυτή την πούστικη, υπερβατική της πραγματικότητας, αντιπαράθεση διαμορφώνεται μια φαντασιακή πολιτική πραγματικότητα, στο όνομα μάλιστα του ρεαλιστικού παραδείγματος, που αποσκοπεί να διαστρέψει απολύτως το εκλογικό διακύβευμα στην σημερινή Ελλάδα.

Αυτό συνιστά πράγματι μια ρεαλιστική κατάσταση την οποία επιτρέψτε μου να ορίσω ως «εκφυλισμό της πολιτικής δια της εκπουστεύσεως της γνώμης».

Τούτος ο ρεαλισμός οδηγεί μετά βεβαιότητος στην επικράτηση της απόλυτης πουστιάς στην πολιτική με τον συνδυασμό τεχνοκρατισμού – πολιτικαντισμού – νεοφασισμού, στην πλαστή μορφή ενός μετώπου εξυγίανσης των παραδοσιακών σχέσεων διαφθοράς και διαπλοκής που χαρακτηρίζουν το πολιτικό φαινόμενο και τις σχέσεις διοίκησης-οικονομίας-κοινωνίας στο τόπο μας. Τι και εάν έγραφα και ξαναέγραφα τόσα χρόνια για να αποφύγουμε αυτήν ακριβώς την εξέλιξη! Τι κι αν ανέλυα κεντρικές πολιτικές ιδέες και επ’ αυτών αρκετοί ακόμη διαδικτυακοί «σύντροφοι» συνέχιζαν έναν αγώνα απομυθοποίησης με οικονομικά ή/και καθαρά πολιτικά ή κοινωνικά στοιχεία! Εμείς δεν υπάρχουμε. Είναι σαν να μην καταλάβαινε κανείς πέραν ημών τι λέγαμε…και αυτό είναι άλλου είδους πουστιά του καθεστώτος! Αφού δεν πιάσανε οι παραδοσιακές πουστιούλες και διαστροφές του μηνύματος και αφού ότι και να κάνουν μοιάζει να μην κολλάει πάνω μας «λάσπη», το ρίξανε στην ιδεολογικοποιημένη πουστιά, που προφασίζεται την υπεράνω της ιδεολογίας στάση, με την έννοια του νεοφιλελεύθερου μάρκετινγκ: «ότι δεν είναι λειτουργικό είναι άχρηστο». Και πώς ορίζεται η λειτουργικότατα στην πολιτική πρακτική; Πάνω σε ποια δομή, την οποία αγωνίζεται ο νεοδεξιός να συντηρήσει; Σε τι διαφέρει αυτή η δομή από την κυρίαρχη στην Ελλάδα; Ας το αφήσω καλύτερα, διότι θα φέρω πάλι τα παιδιά της «πλαστικής χρηματοκρατίας» και τους πατριώτες υπόγειους ενισχυτές τους σε δύσκολη θέση!

Κοιτάξτε, σήμερα στην Ελλάδα όπου η απάτη ή πολιτική ατιμία και το γενικότερο πολιτικοκομματικό πουστιρλίκι ή πουστριλίκι είναι παγκοίνως γνωστά, η υποστήριξη του τεχνοκρατισμού στο όνομα μίας και μοναδικής πραγματικότητας, αυτής του νεοφιλελευθερισμού, ή η εθνικιστική διαφυγή από την νέα ταξική πραγματικότητα που διαμορφώνεται στην χώρα με την μορφή ενός πρωτόγνωρου και πολυδιάστατου αποκλεισμού των δύο τρίτων της κοινωνίας, αποτελεί την κορύφωση της εκπουστεύσεως της κοινωνίας μέσω της πιο απατηλής πολιτικής αφήγησης που έχει κυριαρχήσει μετά τον εμφύλιο. Θα μου πείτε, οι ηγεσίες της αριστεράς τι κάνουν για να αντιμετωπίσουν αυτήν την ελεεινή έκπτωση της πολιτικής συνείδησης, που σήμερα όσο ποτέ αποκρυσταλλώνει έντονα ταξικά χαρακτηριστικά, συγκαλυμμένα όμως πούστικα με ένα πέπλο δήθεν Νεοευρωπαϊκού ρεαλισμού; Τίποτε! Ή μάλλον ότι περνάει από το χέρι τους για να δώσουν χώρο στην ανάπτυξη του φαινομένου της εκπουστεύσεως της κοινής γνώμης, απαγγέλλοντας όμως από την πλευρά τους έναν λόγο λενινιστικής ιδεολογικής παρθενίας, ή μια πρόχειρη και κακοδομημένη αφήγηση στρατηγικής συνεργασίας, ή μιλώντας με τη γλώσσα της παρωχημένης σοσιαλδημοκρατίας, την οποία θα έπρεπε να έχει ήδη …καταπιεί οποιοσδήποτε σοβαρός, προοδευτικός άνθρωπος.

Σε όλες τις παραπάνω (αριστερές) περιπτώσεις για να αποφευχθεί η ιδεολογική εκπόρνευση με την μορφή ενός Λαϊκού Μετώπου εναντίον του Μετώπου των Διαπλεκομένων, ενισχύεται εμμέσως η πολιτική εκπούστευση και οι πολιτικές της εκπούστευσης. Υπάρχει όμως άραγε η έννοια της «ιδεολογικής εκπόρνευσης», έξω από μια φονταμενταλιστικού τύπου προσέγγιση της πολιτικής. Μόνο στο βαθμό που η εκλογική και κοινωνική σύμπραξη διακριτών ιδεολογικών χώρων γίνεται καιροσκοπικά και με κριτήριο πολιτικά ή άλλα οφέλη των ηγετικών ομάδων τους. Σήμερα όμως στην Ελλάδα τέτοια οφέλη προκύπτουν από την μη-συνεργασία και όχι από την σύμπραξη στο πλαίσιο ενός Λαϊκού Μετώπου, ή μήπως κάνω λάθος; Άρα, «ιδεολογική εκπόρνευση» υφίσταται κατά κάποιαν έννοια με την αδιαφορία, την υποκρισία και τον καιροσκοπισμό αριστερών ηγεσιών ενώπιον της νεοφιλελεύθερης πραγματικότητας και του πατριδοκάπηλου, πάντα πρόστυχου, ρατσιστικού εθνικισμού που ενισχύουν ρεαλιστικά το αυταρχικό κεφαλαιοκρατικό κράτος και τα μονοπώλια σε κάθε περίπτωση. Και όλα αυτά στο όνομα της ιδεολογικής καθαρότητας ασφαλώς! Πώς να το κάνουμε, πάντα ο λαϊκίστικος ρεαλισμός σε συνδυασμό με την δήθεν καθαρότητα (δηλαδή απλοϊκότητα) στην αντίληψη και έκφραση γνώμης επί πολιτικών αποκρυσταλλώσεων, καλλιεργούσε την διάσταση της εκπορνεύσεως, παράλληλα με την βιβλική εικόνα της επαναστατημένης πουτάνας. Ας περιμένουμε λοιπόν να επαναστατήσουν οι πουτάνες (αρσενικές, θηλυκές και διπλής όψεως), μέσω του διαρκούς και βαθύτερου εκπουστισμού στη χώρα μας!!

Φίλοι, είδατε εσείς ποτέ - ιστορικώς κρίνοντας – το αποτέλεσμα του εκφυλισμού της πολιτικής δια της εκπουστεύσεως της γνώμης, να καταλήγει σε λαϊκή επανάσταση; Σε εξεγέρσεις πούστικες ή λιγότερο πούστικες ναι, όπως και σε πολλές μορφές πραξικοπημάτων, και όλα αυτά για να επιβληθεί μια δεξιού τύπου, υγειονομικώς φροντισμένη, αυταρχική καθαρότητα! Ξεχάστε τις σαχλαμάρες του τύπου: «σωτήριο ευρώ ή καταστροφική δραχμή», «Ευρωπαϊκή Ένωση ή χάος», «καταστροφικός καπιταλισμός ή λαϊκή πάλη για την κατάληψη του κράτους από το Κόμμα των εργαζομένων», κλπ. Το ζήτημα σήμερα στην Ελλάδα είναι ένα: «Εκφυλισμός της πολιτικής δια της γενικευμένης εκπουστεύσεως ή οργάνωση ενός εναλλακτικά ηγεμονικού μετώπου: «κοινωνική εκπόρνευση, δημοκρατικός ευτελισμός και εθνικό ξεπούλημα» ή «μια μεταβατική κυβέρνηση σοσιαλιστών-αναρχικών-κομμουνιστών- ριζοσπαστών δημοκρατών», για την θεμελίωση ενός καθεστώτος κοινωνικής και κρατικής χειραφέτησης που θα οδηγούσε σε μια τετραετία - με κοινοβουλευτικά μέσα - στη σύγκληση μιας Εθνοσυνέλευσης ικανής να βάλει τα θεμέλια μιας νέας πολιτειακής και πολιτικής οργάνωσης, αναπροσδιορίζοντας παράλληλα το κατεστραμμένο παραγωγικό μοντέλο της χώρας. Ανάπτυξη οικονομική και όχι στενά λογιστική, πάνω στα ερείπια ενός κατεστραμμένου παραγωγικού και κοινωνικού μοντέλου δεν είναι δυνατόν να προκαλέσεις. Βαρέθηκα να ακούω ηλιθιότητες από τους «ρεαλιστές»!

Η χώρα πρέπει να κτισθεί ξανά παραγωγικά και δημοκρατικά. Χρειάζεται μια νέα αρχή μακριά από τις πρακτικές και την αφήγηση του εκπουστισμού. Απαιτείται ένα νέο σχέδιο και αυτό μόνον μια σοβαρή αριστερά θα μπορούσε να το προκαλέσει και να συμβάλει στην πραγματοποίησή του. Μήπως το προτιμάτε διαφορετικά; Αν η αριστερά θέλει να διεξάγει έναν ιδεολογικό αγώνα, αυτό σίγουρα δεν μπορεί να συμβεί στο σημερινό πλαίσιο όπου η διαλεκτική του εκπουστισμού κυριαρχεί. Αντίθετα μια κυβέρνηση Λαϊκού Μετώπου θα άλλαζε το πολιτικό πλαίσιο και θα έδινε την δυνατότητα στην ανάπτυξη του ιδεολογικού αγωνισμού. Αν αυτά δεν τα καταλαβαίνουν οι πολιτικοποιημένοι, τότε μάλλον η εξελισσόμενη, στρατηγικά μελετημένη, εκπούστευση έχει σοβαρότερες και ευρύτερες συνέπειες από ότι θα μπορούσα να υποθέσω…

* Ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος είναι διδάκτωρ Πολιτικής Επιστήμης, ειδικός σε θέματα πολιτικής και διακυβέρνησης στην Ευρασία.