Ας ακούσουν όλοι τον Βασ. Μαρκεζίνη
Η λύσις για αντιμετώπιση της κρίσεως, χωρίς να προστρέξουμε σε νέες εκλογές με «κυβέρνηση εθνικής σωτηρίας» υπήρχε, αλλά έπρεπε να στηθεί σε αντιμνημονιακή βάση, με πρωθυπουργό πρόσωπο εκτός του πολιτικού δυναμικού που έχουμε μπροστά μας. Έναν άνθρωπο, ο οποίος θα ήταν το ακριβώς αντίθετο από τον Παπαδήμο......
Έναν άνθρωπο που δεν θα ήταν πειθήνιο όργανο των ξένων τραπεζιτών. Έναν άνθρωπο με πείρα και γνώσεις τόσο στα οικονομικά ζητήματα, όσο και στην διεθνή διπλωματία, για να μπορέσει να χαράξει μιαν διαφορετική στρατηγική σε γενικότερο πλαίσιο. Αυτός ο άνθρωπος υπάρχει και δεν μας είναι άγνωστος. Πρόκειται για τον καθηγητή κ. Βασίλειο Μαρκεζίνη, ο οποίος πολλές φορές μίλησε δημόσια και έγραψε βιβλία για το γενικότερο ζοφερό σκηνικό σε ελληνικό αλλά και διεθνές επίπεδο. Προέβλεψε από νωρίς πού θα φθάναμε και επρότεινε λύσεις.
Διέγραψε έναν άλλο δρόμο, έξω από τα πλαίσια της υποταγής στο Βερολίνο. Τα κόμματα πνιγμένα σε εγωισμούς, ξένες επιρροές και συμφέροντα, δεν θέλησαν να τον ακούσουν. Απέφυγαν να τον καλέσουν, έστω για να ζητήσουν τη γνώμη του. Έτσι, θα στροβιλιζόμαστε στο ίδιο αδιέξοδο. Διότι ούτε με τις νέες εκλογές θα προκύψει κάτι καλύτερο.
Είχε επισημάνει ο κ. Μαρκεζίνης ότι: «Η ελληνική εξωτερική πολιτική, εδώ και καιρό, είναι στατική: εξήντα πέντε χρόνια στατικότητας σε έναν ραγδαία μεταβαλλόμενο κόσμο, φανερώνουν έλλειψη φαντασίας, έλλειψη ευελιξίας και, οπωσδήποτε, έλλειψη πολιτικού θάρρους…». Ετόνισε ότι: «Η εξωτερική μας πολιτική πρέπει να μείνει ευρωκεντρική, αλλά πρέπει να προσλάβει μια έντονη και σαφή διάσταση συνεργασίας με την Ρωσία και την Άπω Ανατολή.
Τούτο είναι απαραίτητο, όχι μόνο για την καλύτερη προστασία των εθνικών συμφερόντων μας, αλλά και προκειμένου να μπορέσουμε να ενισχύσουμε τη δυνατότητα προσέλκυσης κεφαλαίων…». Έχει διατυπώσει συγκεκριμένες απόψεις ο διακεκριμένος καθηγητής για το οικονομικό μας πρόβλημα, που δεν είναι δυνατόν να τις καταγράψουμε λεπτομερώς.
Ας τον καλούσε ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας και οι πολιτικοί αρχηγοί, τουλάχιστον για να ακούσουν κάποιες θέσεις που ενδεχομένως να ανοίξουν διαφορετικούς ορίζοντες. Εδώ που φθάσαμε, δεν έχουμε την πολυτέλεια να περιφρονούμε σκέψεις ανθρώπων που διαθέτουν διεθνές κύρος και καλύτερη γνώση των διπλωματικοοικονομικών προβλημάτων, τα οποία είναι περίπλοκα.
ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ Η ΕΘΝΙΚΗ ΠΑΡΑΤΑΞΙΣ;
Ουσιαστικά βιώνουμε τον Γ’ Παγκόσμιο Πόλεμο, που είναι χειρότερος από τους προηγουμένους, διότι δεν διεξάγεται με τα γνωστά όπλα, αλλά με αριθμούς και τραπεζίτες – τοκογλύφους. Μέσα σ’ αυτήν την παγκόσμια δίνη, η εθνικόφρων παράταξις είναι διαλυμένη. Υπάρχει ανυπαρξία φορέως και ηγέτου.
Η Νέα Δημοκρατία, η οποία – θεωρητικώς – συγκεντρώνει σε μεγάλο ποσοστό τον συντηρητικό ή Κεντροδεξιό κόσμο, έχει πάψει από καιρό να ανταποκρίνεται στην αποστολή της. Στις 6 Μαΐου, την εψήφισε ένας αριθμός απογοητευμένων ανθρώπων, διστακτικά και άκεφα. Η μνημονιακή της τοποθέτησις έρχεται σε πλήρη διάσταση με τους πολίτες τους οποίους θέλει να εκπροσωπεί. Η Νέα Δημοκρατία έχει χρεωκοπήσει.
Είναι γηρασμένος οργανισμός, ξεπερασμένος και δεν έχει να προσφέρει τίποτε. Ο βιολογικός της κύκλος ετερματίσθη. Έτσι, όπως είναι, αποτελεί κι αυτή συστατικόν στοιχείον της κρίσεως. Πρέπει να προκύψει κάτι άλλο τελείως διαφορετικό. Κάτι καινούργιο. Ο κ. Σαμαράς δεν το αντιλαμβάνεται. Προσπαθεί να συγκροτήσει ένα «ευρωπαϊκό μέτωπο Κεντροδεξιάς», που σημαίνει μέτωπο μνημονιακό υπό την δουλείαν του Βερολίνου.
Κανείς Δεξιός και κανείς παλαιοκεντρώος, δεν ανταποκρίνεται σ’ αυτό το κάλεσμα. Και για ποιο «Κέντρον» μιλάμε; Τα δεδομένα άλλων εποχών έχουν αλλάξει. Τώρα δύο είναι τα μέτωπα: Οι πατριώτες και οι ξενόδουλοι. Κι ο κ. Σαμαράς θεώρησε σαν εντυπωσιακή κίνηση «αλλαγής», να διαφοροποιήσει την… σύνθεση του πρωινού καφέ»! Πρόκειται, δηλαδή, για την ομάδα του στενού του επιτελείου, με το οποίο συσκέπτεται κάθε πρωί, προκειμένου να λάβουν… σοφές αποφάσεις!
Το είπαμε και προηγουμένως: Αυτό το κόμμα βαρύνεται με πολλά. Δεν μπορεί να προσελκύσει ευρύτερες μάζες. Κι όσοι την εψήφισαν τώρα – είναι φανερό – το έκαμαν, με βαριά καρδιά, όχι σαν «θέση», αλλά σαν αντίδραση προς το ΠΑΣΟΚ. Ας ανατρέξουμε λίγο στην Ιστορία. Το 1951 την Δεξιά παράταξη εκπροσωπούσε το Λαϊκόν Κόμμα του Κων. Τσαλδάρη. Όμως όλοι συνειδητοποιούσαν, ότι το ιστορικό αυτό κόμμα, είχε κλείσει τον κύκλο του.
Αναζητούσαν κάτι άλλο, που θα ενσάρκωνε μια πραγματική αλλαγή. Ο Βασιλεύς Παύλος, ανώτατος άρχων με κύρος, δημοφιλής και πατριώτης, ανησυχούσε για το πού πήγαινε η πολιτική ζωή του τόπου. Και ο αείμνηστος Γεώργιος Βλάχος, έγραφε στην «Καθημερινή»: «…Παρ’ όσα και αν έχουν προαποφασισθεί και παρ’ ό,τι φαίνεται ότι επήρε ο εκλογικός κατήφορος από τώρα, υπάρχει ακόμη καιρός να επανέλθουν επί του θέματος οι κυβερνώντες και οι πολιτικοί αρχηγοί.
Αξίζει τον κόπον. Τα ολίγα λεπτά που έδωσαν εις την ανάγνωσιν της Βασιλικής εκκλήσεως, ας γίνουν ώραι, ας γίνουν ημέραι και αντί να προσέχουν και να συζητούν τι συμφέρει εις αυτούς και τα κόμματά των, ας προσέξουν τι συμφέρει εις την Ελλάδα. Και αν εις το τέλος αυτοί δεν επιμείνουν να το προσέξουν, ας το προσέξει κάποιος άλλος, ο οποίος, εάν θελήσει, ημπορεί με μόνην την εμφάνισή του να διορθώσει το όλον κακόν. Το κάποιος άλλος – δεδομένου ότι δεν πρόκειται περί του Στέμματος, φυσικά – δεν είναι ούτε μαγική εικών, ούτε γρίφος. Είναι άνθρωπος που υπάρχει…».
Και ο άνθρωπος αυτός, ήταν ο Στρατάρχης Αλέξανδρος Παπάγος, που ίδρυσε τον «Ελληνικό Συναγερμό». Με μόνη την εμφάνισή του, έφερε τον αέρα της νίκης, και σκόρπισε αγαλλίαση στις μάζες. Ήταν ο άφθαρτος ηγέτης.
Δεν ήταν τυχαίο, ότι τον Στρατάρχη εστήριξαν όχι μόνον οι παραδοσιακές εφημερίδες της Δεξιάς, αλλά και εφημερίδες του Κέντρου, που εθεωρούντο προπύργια του Βενιζελισμού, όπως το «Βήμα» και «Τα Νέα» του Δημητρίου Λαμπράκη, το «Έθνος» του Κων. Νικολόπουλου και ο «Ελληνικός Βορράς» του Πέτρου Λεβαντή.
Στο τελευταίο του άρθρο, ο Γεώργιος Βλάχος – λίγο προτού φύγει από τη ζωή – εσάλπισε το κάλεσμα στο πλευρό του Παπάγου: «Ο Στρατάρχης κατέρχεται εις τας εκλογάς! Ο άνθρωπος που ετίμησε και εδόξασε και έσωσε δύο φορές την Ελλάδα, που είχε την ευτυχίαν να συνδέσει με την μεγαλυτέραν νίκην της ελληνικής Ιστορίας το όνομά του, που μόνον με την εμφάνισή του ηλευθέρωσε από το άγος του συμμοριτισμού την Ελλάδα, που ευρέθη εις το τέλος, θύμα μικροτάτων πολιτικών δολοπλοκιών, από του θρόνου εις τον οποίον του είχον ανεβάσει η κοινή ευγνωμοσύνη και η αξία του, εις το πεζοδρόμιον, ο άνθρωπος αυτός ευρήκεν εκεί, εις το πεζοδρόμιον, όπου υπάρχει και κυκλοφορεί ο Λαός, το στάδιον της νέας του δόξης. Θα σταθεί εκεί, θα πολιτευθεί, θα εμπνεύσει, θα ενθουσιάσει, θα ομιλήσει, θα σώσει. Θα σώσει διά τρίτην φοράν, όχι από μικρότερον κίνδυνον, την Ελλάδα. Ας είμεθα λοιπόν όλοι, χωρίς κακίας, χωρίς πάθη, χωρίς δήθεν αγωνιστικάς διαθέσεις, μαζί του…».
Αυτά, τότε. Δεν είμαστε αιθεροβάμονες, ούτε τρέφουμε αυταπάτες. Γίγαντες σαν τον Παπάγο (τον οποίον ΟΥΔΕΠΟΤΕ εμνημόνευσε η Νέα Δημοκρατία) δεν υπάρχουν στις μέρες μας. Εμείς ζητάμε κάτι εφικτό. Η Νέα Δημοκρατία ετελείωσε. Κανέναν δεν συγκινεί. Να δημιουργηθεί ένα καινούργιο εθνικό κόμμα, με ξεκάθαρη ιδεολογική πυξίδα.
Να αναζητηθεί ένας αρχηγός που να συσπειρώνει και να μαζέψει γύρω του υγιείς δυνάμεις, άφθαρτα πρόσωπα, μακριά από οικογενειοκρατίες και «τζάκια». Όλοι τους να είναι αντιμνημονιακοί, να διαθέτουν καθαρή σκέψη, να έχουν σθένος για να χαράξουν όχι μόνον άλλη οικονομική, αλλά και εξωτερική πολιτική. Να ξαναδώσουν πίστη σ’ ένα λαό προδωμένο και απογοητευμένο. Θέλουμε ανθρώπους που να τολμούν να λένε «όχι» στους ξένους, και να μη σκύβουν τον αυχένα.
Βρισκόμαστε σ’ έναν πόλεμο και βιώνουμε μία ξενική κατοχή, χωρίς να διαθέτουμε την κατάλληλη ηγεσία που θα μπορούσε να ηγηθεί μίας νέας εθνικής Αντιστάσεως. Η Νέα Δημοκρατία στις νέες εκλογές, κατέρχεται υπό δυσμενείς όρους. Έχει χάσει τους παλαιούς οπαδούς της. Με την εμμονήν της στα αντιλαϊκά μνημόνια που πήγε και υπέγραψε με το ολέθριο ΠΑΣΟΚ, απώλεσε την εμπιστοσύνη των οπαδών της.
Σοβαρά μειονεκτήματα την ακολουθούν, και συντελούν αναμφισβητήτως στην περαιτέρω πτώσιν της εκλογικής της δυνάμεως. Η καχυποψία και η δυσφορία φατριών μέσα στους κόλπους της, προμηνύουν κρίσιν ηγεσίας. Κινούμεθα μέσα σ’ έναν φαύλο κύκλο. Αυτοί που ευθύνονται για την υποδούλωσή μας στην Τρόικα, παρουσιάζονται τώρα, ως «σωτήρες». Η παλαιά και νέα ηγεσία του ΠΑΣΟΚ, η οποία θα έπρεπε να παραπεμφθεί σε ειδικόν δικαστήριον, βρίσκει τώρα μνημονιακόν έδαφος συνεννοήσεως με τη Νέα Δημοκρατία για κυβέρνηση μεταμφιεσμένη, η οποία θα εφαρμόσει τα αντιλαϊκά μέτρα που θέλουν ο Σόιμπλε, η Λαγκάρντ και η συμμορία τους.
Στις νέες εκλογές, ενδεχομένως θα βρεθούμε στον ίδιο παρονομαστή. Προαναγγέλλονται «μέτωπα» από διάφορες πλευρές. Βαθμιαίως οδηγούμεθα σ’ έναν άλλου είδους «εμφύλιο». Ίσως και να επιδιώκουν μια τέτοια ανωμαλία οι ξένοι για να βυθιστεί η χώρα μας στο πλήρες χάος. Το πολιτικό μας σύστημα έχει υποστεί σήψη. Το κύρος του ΣΥΡΙΖΑ ανεβαίνει, χωρίς η «Δεξιά» να διαθέτει πολιτικό φορέα με την ίδια δυναμική.
Βλέπουμε να αναβιώνει μια εικόνα «δημοκρατίας της Βαϊμάρης», με όλα τα ελαττώματά της και τις συνέπειες που προέκυψαν τότε. Αυτός είναι ο κόμβος του πολιτικού μας προβλήματος. Η τραγωδία θα έχει κάθαρση; Θα εμφανισθεί ο από μηχανής Θεός για να δώσει τη λύση; Μακάρι.
ΓΙΩΡΓΟΣ ΛΕΟΝΤΑΡΙΤΗΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου