Από τον Πόντο στο Beslan το 2004. Ο μαύρος Σεπτέμβρης της ανθρωπότητας. Δεν ξεχνώ, δεν τους αφήνω
“Βίαζαν και βασάνιζαν παιδιά, μαχαίρωναν βρέφη, βασάνιζαν μέχρι θανάτου άνδρες και γυναίκες, τους ανάγκαζαν να πιούν τα ούρα τους και γλεντούσαν με τον τρόμο στα πρόσωπα των θυμάτων τους. Βρέφος 18 μηνών βρέθηκε σφαγμένο με πολλαπλές μαχαιριές.”…
“Τα ισλαμιστικά κτήνη πήραν τα παιδιά ως ομήρους και συνοψίζοντας τον ισλαμικό τρόπο πολέμου. Άμαχοι, παιδιά και βρέφη. Τα άφησαν να λιμοκτονήσουν, τα μαχαίρωναν, τα βασάνιζαν, τα βίαζαν. Υποχρέωναν – όπως οι ναζί στα στρατόπεδα συγκέντρωσης – τις μητέρες τους που παραληρούσαν και ικέτευαν, να επιλέξουν ανάμεσα στα παιδιά τους για το ποιό θα ζήσει και ποιό θα πεθάνει. Έντρομα παιδιά έφευγαν γυμνά και αιμόφυρτα από το κτίριο προσπαθώντας να ξεφύγουν. Τα πυροβολούσαν στην πλάτη”… (Ralph Peters, Mark Steyn, Debhorah Schurman)
(Δείτε την συνέχεια με δική σας ευθύνη, περιέχει σκληρές εικόνες και περιγραφές)
Δεν ξεχνώ το Beslan. Δεν ξεχνώ την Σμύρνη. Δεν ξεχνώ την Κύπρο. Δεν ξεχνώ την Αρμενία. Δεν ξεχνώ τους γενοκτόνους μέχρι να ελευθερωθεί και η τελευταία γωνιά της Γης από την μισανθρωπία και τον σκοταδισμό.
Ο Γιάννης Κανίδης 74 χρόνων, έπεσε νεκρός στο σχολικό συγκρότημα της πόλης Μπεσλάν,(2004)όταν προσπάθησε να αποσυνδέσει ανεμιστήρα στην οροφή του σχολείου ο οποίος ήταν συνδεδεμένος με εκρηκτικό μηχανισμό ώστε να σώσει τα παιδιά που βρισκόντουσαν εκείνη την ώρα στην αίθουσα του γυμναστηρίου. Εβαλε ασπίδα το κορμί του, ανέφερε ο ανηψιός του Γιάννης Ισμαλίδης όταν μετά την αποσύνδεση του ανεμιστήρα οροφής την οποία πραγματοποίησε οι τρομοκράτες έστρεψαν τα όπλα τους εναντίον των μικρών παιδιών. Τότε Γιάννης Κανίδης μπήκε ανάμεσα στα όπλα και στα παιδιά και έπεσε νεκρός από τις σφαίρες των τρομοκρατών. Όσοι βρέθηκαν εκείνη την ώρα εκεί λένε ότι αν υπάρχουν επιζώντες αυτό οφείλεται και στον πολυαγαπημένο δάσκαλό τους.Ο πολυαγαπημένος σε όλους δάσκαλος γυμναστικής έφυγε σαν ήρωας υπερασπιζόμενος τα παιδιά που λάτρευε, αφήνοντας την τελευταία του πνοή στο σχολείο όπου γενιές και γενιές μεγάλωσαν στα χέρια του. Και κάτι ακόμα: Στον Γιάννη Κανίδη είχε προταθεί αμέσως μετά την κατάληψη του σχολικού συγκροτήματος από τους τρομοκράτες να αποχωρήσει, αυτός όμως επέλεξε να παραμείνει δίπλα στα παιδιά….
«Υπάρχει ελληνική ψυχή και στη Ρωσία. Ο Γιάννης Κανίδης έφυγε σαν ήρωας και έτσι θα θέλαμε να τον θυμούνται όλοι οι Έλληνες». Αυτά ήταν τα πρώτα λόγια του ανιψιού του κ. Ισλανίδη στο ΜΠΕ μετά την τη θλιβερή είδηση του θανάτου του Γιάννη Κανίδη.
Προτίμησε να εργαστεί μέχρι την τελευταία στιγμή, αν και προ πολλού μπορούσε να απολαμβάνει την ήρεμη ζωή του συνταξιούχου. Δεν ήταν ο τρόπος ζωής που του ταίριαζε, αλλά και με το θάνατό του επέλεξε να προσδιορίσει κατά τρόπο συγκλονιστικό το περιεχόμενο της αυταπάρνησης, της αφοσίωσης της ανθρωπιάς και της υπέρτατης θυσίας. Έφυγε ήρωας με δυνατή ελληνική ψυχή. Τιμή σε όλους όσους έτυχε να γνωρίσουν έστω και κατά προσέγγιση εκπαιδευτικό τέτοιας ποιότητος.
Φέτος, στις 6 Σεπτεμβρίου, στην πόλη του Μπεσλάν θα γίνουν τα εγκαίνια ενός σύγχρονου σχολείου-οικοτροφείου, αθλητικής κατεύθυνσης, που θα φέρει το όνομα του Γιάννη Κανίδη, όπως αναφέρεται στην ιστοσελίδα της περιφέρειας Πραβομπερεζνί, της Βόρειας Οσετίας.
O Γιάννη Κανίδης δεν άφησε πίσω του μεγάλα λόγια. Έκανε μια μεγάλη πράξη που περιέχει όλα τα λόγια του κόσμου.
“Βίαζαν και βασάνιζαν παιδιά, μαχαίρωναν βρέφη, βασάνιζαν μέχρι θανάτου άνδρες και γυναίκες, τους ανάγκαζαν να πιούν τα ούρα τους και γλεντούσαν με τον τρόμο στα πρόσωπα των θυμάτων τους. Βρέφος 18 μηνών βρέθηκε σφαγμένο με πολλαπλές μαχαιριές.”…
Ο Γιάννης Κανίδης 74 χρόνων, έπεσε νεκρός στο σχολικό συγκρότημα της πόλης Μπεσλάν,(2004)όταν προσπάθησε να αποσυνδέσει ανεμιστήρα στην οροφή του σχολείου ο οποίος ήταν συνδεδεμένος με εκρηκτικό μηχανισμό ώστε να σώσει τα παιδιά που βρισκόντουσαν εκείνη την ώρα στην αίθουσα του γυμναστηρίου. Εβαλε ασπίδα το κορμί του, ανέφερε ο ανηψιός του Γιάννης Ισμαλίδης όταν μετά την αποσύνδεση του ανεμιστήρα οροφής την οποία πραγματοποίησε οι τρομοκράτες έστρεψαν τα όπλα τους εναντίον των μικρών παιδιών. Τότε Γιάννης Κανίδης μπήκε ανάμεσα στα όπλα και στα παιδιά και έπεσε νεκρός από τις σφαίρες των τρομοκρατών. Όσοι βρέθηκαν εκείνη την ώρα εκεί λένε ότι αν υπάρχουν επιζώντες αυτό οφείλεται και στον πολυαγαπημένο δάσκαλό τους.Ο πολυαγαπημένος σε όλους δάσκαλος γυμναστικής έφυγε σαν ήρωας υπερασπιζόμενος τα παιδιά που λάτρευε, αφήνοντας την τελευταία του πνοή στο σχολείο όπου γενιές και γενιές μεγάλωσαν στα χέρια του. Και κάτι ακόμα: Στον Γιάννη Κανίδη είχε προταθεί αμέσως μετά την κατάληψη του σχολικού συγκροτήματος από τους τρομοκράτες να αποχωρήσει, αυτός όμως επέλεξε να παραμείνει δίπλα στα παιδιά….
Προτίμησε να εργαστεί μέχρι την τελευταία στιγμή, αν και προ πολλού μπορούσε να απολαμβάνει την ήρεμη ζωή του συνταξιούχου. Δεν ήταν ο τρόπος ζωής που του ταίριαζε, αλλά και με το θάνατό του επέλεξε να προσδιορίσει κατά τρόπο συγκλονιστικό το περιεχόμενο της αυταπάρνησης, της αφοσίωσης της ανθρωπιάς και της υπέρτατης θυσίας. Έφυγε ήρωας με δυνατή ελληνική ψυχή. Τιμή σε όλους όσους έτυχε να γνωρίσουν έστω και κατά προσέγγιση εκπαιδευτικό τέτοιας ποιότητος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου