Όταν η δολοφονία μετατρέπεται σε “ατύχημα”...!!

Την ώρα που θα δημοσιεύεται αυτό το κείμενο, το θέμα, το οποίο διαπραγματεύεται θα έχει ξεχαστεί ήδη από την συντριπτική πλειοψηφία του κόσμου.

Βρέθηκε στην κορυφή της δημοσιότητας για δύο μέρες και μετά άρχισε, σιγά-σιγά, να οδεύει προς την λήθη. Ο λόγος, για το τραγικό γεγονός της Λαρίσης και τον θάνατο δύο νέων ανθρώπων, οι οποίοι λόγω της έλλειψης πετρελαίου για θέρμανση, έπεσαν νεκροί από ένα αναμμένο μαγκάλι, στην απεγνωσμένη τους προσπάθεια να ζεσταθούν...

Αποφάσισα να γράψω αυτό το άρθρο ύστερα από μια συζήτηση, συναισθηματικά φορτισμένη, γύρω από το γεγονός αυτό. Τα ΜΜΕ, για λόγους εντυπωσιασμού, τηλεθέασης αλλά και επειδή το συγκεκριμένο θέμα δεν μπορούσε σε καμιά περίπτωση να μείνει ασχολίαστο, μίλησαν για ’’τραγικό ατύχημα’’. Η εύκολη λύση, λοιπόν, είναι να χαρακτηρίσουμε το περιστατικό αυτό ως ατύχημα, ενώ πρόκειται για δολοφονία. Ναι, δολοφονία και ας μην φανεί υπερβολικός ο χαρακτηρισμός.

Οι νεαροί αυτοί φοιτητές, γόνοι απλών λαϊκών οικογενειών, σε αντίθεση με κάποια κακομαθημένα πλουσιόπαιδα των βορείων προαστίων, δεν πήραν καλάσνικωφ, δεν δολοφόνησαν αθώους περαστικούς, δεν ’’επαναστάτησαν’’ καίγοντας αμάξια και οικίες. Γεμάτοι όνειρα για την ζωή, βιώνοντας όμως την τραγική σημερινή κατάσταση της Χώρας, σεβάστηκαν την οικονομική δυσχέρεια των γονιών τους και δεν ζήτησαν χρήματα για προμήθεια πετρελαίου, μη θέλοντας να πλήξουν κι άλλο τον φτωχό οικογενειακό προϋπολογισμό. Δυστυχώς, αυτά τα Ελληνόπουλα δολοφονήθηκαν δυο φορές. Την πρώτη, από την ανάλγητη, απάνθρωπη και απίστευτα αντιλαϊκή πολιτική της συγκυβέρνησης, η οποία εκτός από το ότι ώθησε περισσότερους από 3.000 συμπατριώτες μας στην αυτοκτονία, οδηγεί στην έξοδο από την ζωή και με άλλους τρόπους τους Έλληνες, όπως με το να μην έχουν την οικονομική άνεση να αγοράσουν πετρέλαιο θέρμανσης, προκειμένου να ζεσταθούν. Την δεύτερη, από τα διάφορα θρασύδειλα και αναιδή ’’παπαγαλάκια’’ του μνημονίου, τα οποία δεν είχαν κανένα πρόβλημα να σκυλεύσουν την μνήμη των νεκρών, λέγοντας ότι ’’ο θάνατός τους δεν πρέπει να γίνεται αντικείμενο πολιτικής εκμετάλλευσης’’. Αντί να το βουλώσουν -και πατώντας πάνω στην έκταση της μνημονιακής λαίλαπας- συσκοτίζουν πλήρως την αλήθεια και, ξεπερνώντας κάθε όριο αστικής υποκρισίας, χυδαιολογούν ασύστολα στην μνήμη των δολοφονημένων, εκστομίζοντας κροκοδείλια ’’συλλυπητήρια’’.

Από τους προσκυνημένους αυτούς απολογητές και υπερασπιστές της μνημονιακής κατοχής ακούμε, ουκ ολίγες φορές, διάφορα φθηνά και φαιδρά ’’πατριωτικά’’ λογύδρια, ανακατεμένα με αρχαιοελληνικές αναφορές και τσιτάτα, αντικομμουνιστικές κορώνες και αόριστες απόψεις περί ’’νόμου και τάξης’’. Αυτό, δυστυχώς, οδηγεί αρκετόν καλοπροαίρετο μεν, αδαή δε σ’ ό,τι αφορά τα Ιδεολογικοπολιτικά, κόσμο στην εσφαλμένη εντύπωση ότι βρισκόμαστε στην ίδια όχθη με αυτούς του τύπους. Σ’ ένα τέτοιο, εντελώς λανθασμένο, συμπέρασμα μπορεί να μας οδηγήσει μόνο η τυπική λογική, η οποία εξετάζει τα ζητήματα και τα γεγονότα επιφανειακά, επιδερμικά και αποσπασματικά. Με βάση, όμως, την ουσία και την πλήρη αποσαφήνιση εννοιών και καταστάσεων, άβυσσος μας χώριζε και εξακολουθεί να μας χωρίζει από την συνομοταξία αυτών των ανθρώπων. Εμείς είμαστε Επαναστάτες και αυτοί οπαδοί του υπάρχοντος καθεστώτος. Εμείς πιστεύουμε στον Λαϊκό Εθνικισμό κι αυτοί στον φιλελεύθερο καπιταλισμό.

Εμείς είμαστε Αγωνιστές ενός Νέου Τρόπου Ζωής και αυτοί είναι βουτηγμένοι μέχρι το μεδούλι στον αστισμό. Άλλο το δικό μας σκεπτικό και άλλο το δικό τους. Γι’ αυτό και δεν πρόκειται να συναντηθούμε ποτέ και πουθενά. Εκείνοι, λοιπόν, οι οποίοι με απύθμενο θράσος εκφράζουν ’’τα συλλυπητήρια τους’’ στην οικογένεια των αδικοχαμένων φοιτητών, εκείνοι που μέσα από την άνεση, την ασφάλεια και την χλιδή των πλουτοκρατικών τους σπιτιών, τους παχυλούς μισθούς και τις συντεχνιακές διευκολύνσεις του πολιτικάντικου κλάδου τους (τι κάνει νιάου-νιάου στα κεραμίδια…) εκφράζουν, δήθεν, τον αποτροπιασμό τους μπροστά στην θέα των νεκρών νέων, εκείνοι που κάνουν σπονδές ’’στην αξία της ανθρώπινης ζωής’’, έτσι γενικά και αόριστα με άφθονο ψευτοανθρωπισμό, αν είχαν λίγο φιλότιμο και αξιοπρέπεια, θα έπρεπε να σιωπήσουν. Δεν το κάνουν, όμως, κλεισμένοι σ’ ένα μίζερο γκέτο αυτάρκειας, ναρκισσισμού και αυτοϊκανοποίησης, μακριά από τον ’’λαουτζίκο’’.

Έτσι, δεν έχουν κανένα πρόβλημα να ασχημονούν, να διαστρεβλώνουν την πραγματικότητα, να προσβάλλουν βάναυσα όχι μόνο την νοημοσύνη μας, αλλά και την μνήμη των νεκρών συμπατριωτών μας. Εμείς, οι Χρυσαυγίτες, Άνδρες και Γυναίκες, πασχίζουμε καθημερινά από αυτήν την συνειδητή έκφραση Ιδεών και Πράξεων, απ’ αυτό το μετερίζι μάχης ενάντια στην σύγχρονη αθλιότητα και την δομή του συσσωρευμένου τίποτα, να ρίχνουμε αχτίδες φωτός στην κοινωνική πραγματικότητα, σπάζοντας τον παραμορφωτικό καθρέφτη της κυρίαρχης προπαγάνδας και την αχαλίνωτη συνομωσία των μετρίων. Επομένως, έχοντας σκοπό να λάμψει πλήρως η αλήθεια, δεν έχουμε τον παραμικρό δισταγμό να διατρανώσουμε Υπερήφανα, μα και τόσο Οργισμένα, την άποψη μας: Αυτά τα Ελληνόπουλα είναι δικά μας παιδιά, με την ευρεία έννοια του όρου. Είναι τα φτωχά τέκνα ακραιφνώς Λαϊκών και Εργατικών οικογενειών, τα οποία ήθελαν ένα καλύτερο αύριο. Τους θρηνούμε σαν να ήταν Συγγενείς μας, Φίλοι μας, Σύντροφοι και Συναγωνιστές μας. Δεν τους χαρίζουμε στην αριστερή υποκρισία, όπως επίσης δεν ξεχνάμε και τους ηθικούς αυτουργούς αυτής της έμμεσης δολοφονίας. Όταν η Πατρίδα μας απελευθερωθεί από την πολλαπλή κατοχή, όταν ο λαός μας θα περπατά και πάλι με ψηλά το κεφάλι, όταν η Δικαιοσύνη και η Ευημερία θα αποτελούν τις σπονδυλωτές διεργασίες ενός Εθνικού Κράτους, τότε ο καθένας θα κριθεί, αναλόγως, από τις πράξεις και τις ευθύνες του για την προσωρινή εφιαλτική κατάσταση. ΖΗΤΩ Η ΝΙΚΗ!

ΓΙΩΡΓΟΣ ΜΑΣΤΟΡΑΣ

ΥΓ.: Ο Μέγας Νίτσε έλεγε: «Γράψε με το Αίμα και θα καταλάβεις πως το Αίμα είναι Πνεύμα». Απευθυνόμενος, λοιπόν, στο Πρόσωπο, με το οποίο είχα την συναισθηματικά φορτισμένη συζήτηση, το διαβεβαιώνω ότι όποιος σκέφτεται με την Καρδιά σκέφτεται σωστά, γιατί σκέφτεται άδολα. Όταν, όμως, η Καρδιά συνεργαστεί αρμονικά και με τον Νου, τότε ο σκοπός του Μεγαλειώδους Αγώνα μας θα εκπληρωθεί πιο εύκολα και πιο γρήγορα…

xryshaygh.com