Λαθρολαγνεία: Από την «Υπατία» στην «Αμυγδαλέζα»

Ήταν στις 9 Μαρτίου του 2011, που έληξε μετά από μία “οπισθοχώρηση” της τότε κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ η απεργία πείνας των λαθρομεταναστών στην “Υπατία”, που είχε μεταφερθεί εκεί από τον χώρο της Νομικής Σχολής αρχικά,στον οποίο είχαν εισβάλλει υπό την ενθάρρυνση διαφόρων “ανθρωπιστών”

Οι τότε υπουργοί που είχαν χειριστεί το θέμα, Ραγκούσης, Λοβέρδος και η Άννα Νταλάρα, προσέφεραν σχεδόν ότι ζήτησαν οι μετανάστες, προκειμένου αυτοί να σταματήσουν την 44 ημερών απεργία πείνας τους (από την οποία κατά περίεργο τρόπο κανείς δεν μάθαμε να υπέστη κάποια μόνιμη βλάβη – θα μπήκαν από ό,τι φαίνεται και αυτοί στο ελληνικό “παράδοξο” των απεργών πείνας”, ενώ οι καημένοι οι Κούρδοι στις τουρκικές φυλακές πεθαίνουν κατά δεκάδες)…

Σύμφωνα λοιπόν με τους όρους που έθεσαν οι τότε υπουργοί και με τους οποίους συμφώνησαν οι απεργοί, όποιος μετανάστης αποδεδειγμένα βρίσκεται επί 12 χρόνια στη χώρα μπορεί να καταθέσει αίτηση για άδεια παραμονής για εξαιρετικούς λόγους. Ωστόσο η κυβέρνηση θα προβεί σε μείωση αυτού του χρόνου χωρίς όμως να έχει προσδιοριστεί ακόμη, ενώ στο εξής η όποια νομιμοποίηση θα λειτουργεί εξατομικευμένα και όχι μαζικά.

Ως προς το χρονικό διάστημα για το καθεστώς ανοχής θα ισχύσουν οι 6 μήνες και η ανανέωση τους για άλλους 6 ή και περισσότερο.

Η κάθε περίπτωση μεταναστών που θα θέλουν να κάνουν χρήση του καθεστώτος ανοχής θα εξετάζεται από την αστυνομία και με την έγκρισή της θα ανανεώνεται ή όχι η άδεια.

Τέλος, όσοι υπαχθούν σε αυτό το καθεστώς, μετά από τροποποίηση του σχετικού νόμου του υπουργείου προστασίας του Πολίτη, θα μπορούν να ταξιδεύουν στη χώρα καταγωγής τους για ανθρωπιστικούς λόγους.

Βέβαια, μετά το τέλος της απεργίας είχαμε διάφορα ευτράπελα, με αρκετούς από τους ... συμμετέχοντες στην τότε απεργία πείνας λαθρομετανάστες να συλλαμβάνονται, άλλοι γιατί ταξίδευαν με τις βαλίτσες τους γεμάτες κλεμμένα από ελληνικά σπίτια πράγματα, ενώ είχαμε και περίπτωση τύπου που συμμετείχε σε απόπειρα βιασμού στην Κρήτη. Φυσικά όλοι οι συμμετέχοντες έκαναν χρήση των “δικαιωμάτων” που κέρδισαν...

Ήταν τότε η μεγαλύτερη στιγμή πίεσης εκ μέρος της αριστεράς για τον ... δικαιωματικό τους αγώνα υπέρ των λαθρομεταναστών.

Με “μοχλούς πίεσης” τους ίδιους τους μετανάστες, τον χώρο των αναρχικών οι οποίοι τότε “περιφρουρούσαν” την Υπατεία, με την “Αντιεξουσιαστική Κίνηση” (η μεγαλύτερη συσπείρωση – οργάνωση αναρχικών στην χώρα) να συμμετέχει, με τους διάφορους Κωνσταντίνου του ΑΝΤΑΡΣΥΑ και ούτω καθ' εξής. Και με κυβέρνηση τότε, που χαρακτηριζόταν από την διάθεσή της – χαρακτηριστικά τα ονόματα Ραγκούση και Νταλάρα, χωρίς να πηγαίνει πίσω ο Λοβέρδος που απλά το αντικείμενό του ως Υπουργού Υγείας είχε κυρίως διεκπεραιωτική θέση – να οπισθοχωρήσει στα αιτήματα των λαθρομεταναστών.

Και φυσικά έναν ΣΥΡΙΖΑ στα κάγκελα, ο οποίος ανέλαβε από κάποια στιγμή και μετά την “αποκλειστική εκπροσώπηση” των μεταναστών, εκνευρίζοντας ιδιαίτερα τους υπολοίπους συμμετέχοντες, οι οποίοι λίγο πολύ τον κατηγορούσαν για “κομματική εκμετάλλευση” αλλά και “ξεπούλημα” του “αγώνα” των απεργών πείνας.

Και ερχόμαστε σήμερα, σχεδόν δύο χρόνια μετά.

Απεργία πείνας αυτή την φορά από... χιλιάδες λαθρομετανάστες

Είχαμε χαρακτηρίσει με πολύ βαριές εκφράσεις την τότε απόφαση της κυβέρνησης να δώσει αρκετά από αυτά που ζητούσαν οι λαθρομετανάστες. Εντάξει όχι όλα, καθώς οι τύποι ζητούσαν άμεσα την νομιμοποίηση όλων των λαθρομεταναστών. Και αυτό γιατί όταν κάποιος δοκιμάζει κάτι και αυτό πιάνει, είναι θέμα χρόνου το πότε θα το ξανακάνει. Και πραγματικά ήταν θέμα χρόνου το πότε θα ξεσπούσε μία κρίση στους κόλπους των λαθρομεταναστών στην χώρα μας, η οποία θα εξελισσόταν σε “απεργία πείνας”. Είδαν ότι δούλεψε μία φορά, έστω και για λίγους. Γιατί να μην το ξανακάνουν και μάλιστα ακόμη περισσότεροι;

Έτσι λοιπόν από το Σάββατο που μας πέρασε Σε απεργία πείνας βρίσκονται από το Σάββατο περίπου δύο χιλιάδες μετανάστες, διαμαρτυρόμενοι για την πολύμηνη παραμονή τους στα κέντρα κράτησης σε όλη τη χώρα.

Το σκηνικό ξαναστήνεται και είναι σχεδόν απολύτως το ίδιο. Δίπλα στους “χιλιάδες” (αυτή την φορά) απεργούς πείνας, βρίσκονται γνωστές φυσιογνωμίες από το παρελθόν όπως ο Π. Κωνσταντίνου, ο οποίος τώρα μας πασάρεται σαν “συντονιστής” της “Κίνησης«Ενωμένοι Ενάντια στο Ρατσισμό και τη Φασιστική Απειλή» (ΚΕΕΡΦΑ). Ο άλλοτε υποψήφιος με το ΑΝΤΑΡΣΥΑ μάλιστα έδωσε και συνέντευξη τύπου όπου μας πληροφόρησε ότι «αποκορύφωμα των άθλιων συνθηκών κράτησης, της κακομεταχείρισης και των βασανιστηρίων που έχουν υποστεί οι περίπου πέντε χιλιάδες μετανάστες και πρόσφυγες, ήταν τρεις απόπειρες αυτοκτονίας που έγιναν μέσα στο Σαββατοκύριακο στην Αμυγδαλέζα».

Επίσης, έκανε λόγο για απάνθρωπες συνθήκες που επικρατούν στα κέντρα κράτησης των μεταναστών, προσθέτοντας πως η απεργία πείνας έχει εξαπλωθεί σε όλη την Ελλάδα και στα «πολλά αστυνομικά τμήματα που έχουν μετατραπεί σε χώρους κακομεταχείρισης μεταναστών και προσφύγων». Τα ίδια Παντελάκη μου, τα ίδια Παντελή μου δηλαδή. Λές και είναι λύση να τους αμολύσουμε όλους...

Απηύθυνε, επίσης έκκληση στήριξης προς τα συνδικάτα, την ΕΙΝΑΠ, τους δικηγορικούς συλλόγους, τους βουλευτές, τους δημάρχους, τη Διεθνή Αμνηστία, τις επιτροπές στήριξης ανθρωπίνων δικαιωμάτων.

Δίπλα του αυτή την φορά και οι διάφορες “Κοινότητες” λαθρομεταναστών, οι οποίες με κάποιο περίεργο τρόπο έχουν αναδειχθεί – από την εποχή Χρυσοχοϊδη- σε συνομιλητές της ελληνικής κυβέρνησης, καθώς σε δηλώσεις στήριξης του αγώνα για άμεση απελευθέρωση των μεταναστών προχώρησαν από την πλευρά τους ο επικεφαλής της Πακιστανικής Κοινότητας Ελλάδος, Τζαβέντ Ασλάμ, ο πρόεδρος του Συλλόγου Ενωμένων Αφγανών Ελλάδος, Ρεζά Γκολαμί, και ο Χαρούτ Χουσεϊν από τον Πολιτιστικό Σύλλογο Μπαγκλαντές. Ζήτησαν από τις Αρχές άδεια επίσκεψης στους απεργούς πείνας μαζί με ομάδα γιατρών και δικηγόρων.

Και το... πολιτικό ζουμί της υπόθεσης!

Είναι ακριβώς το ίδιο όμως το σκηνικό που στήνεται με τους λαθρομετανάστες, όπως αυτό του 2011; Όχι, όχι ακριβώς το ίδιο. Υπάρχουν κάποιες διαφορές και κάποια πράγματα που εγείρουν ερωτήματα. Τότε η “επιτυχία” του αγώνα των λαθρομεταναστών ήταν προαποφασισμένη, καθώς η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ είχε δεδομένο προσανατολισμό. Τώρα όμως είναι πολύ περισσότερο μια πράξη πρόκλησης πολιτικού χάους. Εκ μέρους ποιών; Μία πιθανή “συμβιβαστική” λύση από πλευράς κυβερνήσεως είναι σίγουρο ότι θα προκαλούσε περαιτέρω καθίζηση των ποσοστών της ΝΔ και θα πριμοδοτούσε ακόμη περισσότερο την Χρυσή Αυγή.

Μια “κάθετη” αρνητική στάση της κυβέρνησης, θα προκαλούσε ίσως μέχρι και πολιτική κρίση στο εσωτερικό της, καθώς ΔΗΜΑΡ και ΠΑΣΟΚ έχουν συγκεκριμένες θέσεις. Το μεγάλο ερωτηματικό όμως είναι ο ΣΥΡΙΖΑ. Στον οποίο όπως μαθαίνουμε υπάρχει μια “σιωπηρή” εσωτερική σύγκρουση. Ενώ οι σχέσεις λατρείας που έχει με τους μετανάστες είναι γνωστή, υπάρχει πια ένα μεγάλο μέρος του που κάνει τους “υπολογισμούς” του και ξέρει ότι μια αναφανδόν στήριξή τους δεν θα ήταν καλή για τα ποσοστά του κόμματος στην μάχη προς την εξουσία.

Υπάρχουν και αυτή όμως που θεωρούν καθήκον του ΣΥΡΙΖΑ το να συμπαρασταθεί. Προς το παρόν από την Κουμουνδούρου υπάρχει σιγή ασυρμάτου.

Δημήτρης Παπαγεωργίου

http://www.elora.gr