ΝΟΝΝΟΣ "ΔΙΟΝΥΣΙΑΚΑ"... Η ΠΑΝΑΡΧΑΙΑ ΕΚΣΤΡΑΤΕΙΑ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ

Ο Νόννος (5ος αιώνας μ.Χ.) υπήρξε Έλληνας επικός ποιητής. Γεννήθηκε στην Πανόπολιν της Αιγύπτου, το όνομά του είναι Αιγυπτιακό και σημαίνει καθαρός, άγιος. Είναι ο συνθέτης του μεγαλύτερου έπους της αρχαιότητος

Ο τίτλος του είναι "Διονυσιακά" και αποτελείται από 21.000 στίχους, που περιλαμβάνονται σε 48 βιβλία (ραψωδίες) και θυμίζουν τις ισάριθμες ραψωδίες της Ιλιάδος και της Οδυσσείας μαζί.Το περιεχόμενο του ογκώδους αυτού έργου αναφέρεται στις περιπέτειες του Διονύσου (από εδώ και ο τίτλος) από τη γέννηση του μέχρι την αποθέωση του…

ΠΕΛΑΣΓΙΚΑ ΦΥΛΑ

Πριν προχωρήσω στο κυρίως θέμα,ας δούμε τι έγινε τα προϊστορικά χρόνια.Στην Ελλάδα και στην ευρύτερη περιοχή της κατοικούσαν οι Πελασγοί,οι οποίοι αναφέρονται από τους ιστορικούς ως αυτόχθονο φύλλο.Σύμφωνα όμως με μηνύματα των Ολυμπίων που αναφέρονται στα βιβλία του στατηγού Καλογεράκη,οι Πελασγοί ήταν Ανδρομέδιο-Ελλάνιο φύλλο το οποίο χωριζόταν σε τέσσερεις επιμέρους φυλές.Στους Δραβίδες από την Ανδρομέδα, τους Αρείους από το Σείριο,τους Μινύες από τις Πλειάδες και τους Γαραμάνες από τον Ωρίωνα.

Η Ηπειρωτική Ελλάδα,πλην Θεσσαλίας,και τα παράλια της Μ.Ασίας κατοικήθηκαν από τους Σείριους Αρείους γόνους των Ανδρομεδίων, η Θεσσαλία από τους Ανδρομέδιους Μινύες των Πλειάδων και τα παράλια της βόρειας Αφρικής με επίκεντρο την Τριτωνίδα λίμνη της Λιβύης από τους Ανδρομέδιους Γαραμάνες του αστερισμού του Κάνωπος,απογόνων του Γαραμάνα γιού της αρχέγονης Γαίας.

ΔΡΑΒΙΔΑ

Οι Δραβίδες εγκαταστάθηκαν στην Αιγηίδα (Αιγαίο) και στην Αίγυπτο.Μετά τον καταποντισμό του 9560π.Χ όταν κατεποντίσθει η Ατλαντίδα και η Αιγηίς,διεσώθηκαν λίγοι Δραβίδες στα νησιά που δημιουργήθηκαν στο Αιγαίο και μεγάλος αριθμός στην δημιουργηθήσα από τον καταποντισμό νήσο Κρήτη.Στην συνέχεια οι Κρήτες Δραβίδες ή Τερμίλες μετά πολλά χρόνια,μάλλον λόγω ενσκύψασας επιδημίας,μετανάστευσαν προς την Αίγυπτο και προς την Μικρά Ασία.Στην Κρήτη τα επόμενα χρόνια εγκατεστάθησαν Μινύες.

Η θρυλική πορεία των Δραβίδων,που κράτησε περίπου 2000 χρόνια, είχε σχήμα διχάλας. Το ένα σκέλος ξεκίνησε από τη Μικρά Ασία και το άλλο από την Αίγυπτο.Σύγχρονος των Δραβίδων είναι ο αρχαιότατος πολιτισμός της Αιγύπτου, που με τη Σφίγγα του Καΐρου στη Γκύζα, δίνει το παρόν του. Ο λαός και ο πολιτισμός της αρχαιότάτης αυτής εποχής, είναι αναμφισβήτητα Δραβινιακός.

Το εξ Αιγύπτου σκέλος έφτασε πολύ γρηγορότερα στον προορισμό του από το πρώτο και βρήκε εύκολα τους στόχους του,την σημερινή Ερυθραία και Αιθιοπία, τη νήσο Κεϋλάνη και τη νότια περιοχή της τωρινής Ινδίας. Το πρώτο και πολυπληθέστερο σκέλος που ξεκίνησε από την Μ.Ασία, δοκιμάστηκε πολύ και τέλος περνώντας την Περσία και το Αφγανιστάν, μπήκε στις πύλες της Ινδίας, στο σημερινό Πακιστάν.

ΔΡΑΒΙΔΕΣ

Αυτά συνέβησαν γύρω στα 8000 ως τα 6000 χρόνια π.Χ. Εκεί ακριβώς στο Πακιστάν, ίδρυσαν οι πρώτοι από τους προγόνους μας Δραβίδες, πολιτείες όπως αυτές που ανακαλύφθηκαν στα 1922. Είναι η Mohenzo Daro και η El Harappa.

Από τα σημερινά στοιχεία που έχουμε στα χέρια μας για τους Δραβίδες, τους προγόνους μας, εύκολα βγαίνει το συμπέρασμα, ότι ο Ινδικός πολιτισμός, αυτόν που αναφέρουμε, άρχισε στα 6000 χρόνια τουλάχιστο π.Χ.και μεταφυτεύτηκε εκεί από τους προέλληνες Δραβίδες.Σύμφωνα με έρευνες που έχουν γίνει πρόσφατα,από τον 16ο παράλληλο και κάτω διαπιστώνεται ότι πραγματικά η Ινδία κατοικείται αποκλειστικά από Δραβίδες, από τη γλώσσα ή τα γλωσσολογικά ιδιώματα των Δραβιδιακών ή Δραβινιακών φυλών, από τη μουσική του λόγου τους, από τη συμπεριφορά στις εξωτερικές συναλλαγές, από τις φυσιογνωμίες των κατοίκων, από μια περίεργη μυστηριακή ατμόσφαιρα, που κυριαρχεί και επιδρά αφόρητα στον ξένο επισκέπτη.Ακόμα και στην Κεντρική Ινδία, καθώς και στο Βορρά, ένα μεγάλο μέρος του λαού, μιλά Δραβινιακές διαλέκτους, που έχουν τα χαρακτηριστικά αρχέγονα ιδιώματα, ακόμα και στη Δυτική Ινδία.

Όλοι αυτοί που σας ανέφερα είναι απόγονοι από τους Δραβίδες – Δραμίζα – Ταμίλ, από τον

προελληνικό αυτό λαό της Μεσογείου και φέρνουν όλα τα χαρακτηριστικά γνωρίσματα όχι μόνο της

ψυχής, αλλά και του φυσικού φορέα τους, αρρώστιες Μεσογειακές, λες ότι ακόμα ζούνε στην καταποντισμένη από τότε πατρίδα τους, την Πελασγική Αιγηίδα.

Ένα άλλο γνώρισμα είναι ο ο Ταύρος,διακριτικό αυτό σύμβολο των Δραβίδων, παρέμεινε στην Κρήτη και μέχρι τον Τρωικό πόλεμο ακόμη. Στις Ινδίες παραμένει μέχρι σήμερα ακόμα η αγελάδα σαν ιερό ζώο και στην Αίγυπτο ως το 300 μ.Χ. λατρευόταν ο Άπις – Όσιρις σαν ο ζωοσαρκωμένος θεός.

Η ΦΥΛΗ ΤΩΝ ΥΞΩΣ

Το 3000 π.Χ. περίπου εισέβαλε στις σημερινές Ινδίες η ευθρομέλανα φυλή των Υξώς ή Αιθιόπων,προερχόμενη από τα βουνά της Ινδίας και οι Ραξάς από τις πεδιάδες της κίνας.Αφού κατέλαβαν την Ινδία προχώρησαν δυτικά,κατέλαβαν όλες τις τότε γνωστές χώρες και στην συνέχεια εισέβαλαν στην Αίγυπτο,στην Αιθιοπία  και στα νότια αυτής μέχρι την Σομαλία.Ο κίνδυνος να επιδράμουν και προς την Μεσόγειο ήταν πλέον ορατός. Από την Αίγυπτο οι ορδές εκείνες θα

ΥΞΩΣ

ξεχύνονταν προς τις γειτονικές πόλεις, τις Ελληνικές κτήσεις της Βορείου Αφρική, περιοχές με πολιτισμό ανεπτυγμένο που τώρα φαινόταν να κινδυνεύει άμεσα από αφανισμό.

Ο αρχηγός των εισβολέων λεγόταν "Δηριάδης" και τα αρχαία ινδικά κείμενα τον αναφέρουν ως "Νταριοντάνα". Η πορεία την οποία είχαν ακολουθήσει οι εισβολείς ήταν προς τρεις κατευθύνσεις. Μία ορδή τους είχε αποβιβασθεί στις ακτές της σημερινής Σομαλίας και κατέκτησε την σημερινή Αιθιοπία, άλλη μία είχε εισχωρήσει στην Μέση Ανατολή και φαίνεται ότι κινήθηκε προς το Δέλτα του Νείλου μέσω της ερήμου Σινά. Και άλλη μία που είχε συγκεντρωθεί στην Βακτριανή απειλούσε την περιοχή της Μεσοποταμίας.

Ο αρχηγός των Υξώς Δηριάδης είχε επιστρατεύσει όλους εκείνους τους βάρβαρους λαούς της Άπω Ανατολής, τους διάφορους νομάδες των βορειοανατολικών περιοχών της Ασίας, αλλά και της Ινδίας και Ινδονησίας ( Κεϋλάνη κ.λ.π) εναντίον των Ελλήνων.Οι Έλληνες ήσαν οι πολιτισμένοι, αυτοί ήσαν που είχαν βρεθεί σε κάθε γωνιά της γης και είχαν δημιουργήσει κτήσεις εν είδη κατακτητών, άρα οι ιθαγενείς που ήσαν επί τη κυριαρχία τους λογικό ήταν να δεχθούν εύκολα, κατά κάποιο τρόπο την "απελευθερωτική" κίνηση των Υξώς και να ενωθούν μαζί τους.Επέτυχε λοιπόν ο Δηριάδης, να ξεσηκώσει εναντίον τον Ελλήνων και τους ιθαγενείς Βακτριανούς, Σάκες, ακόμη τους Τατάρους της Κεντρικής Ασίας, αλλά και τους μαύρους της σημερινής Αιθιοπίας!!!

Η παράδοση τους παρουσιάζει ως άρπαγες, σκληρούς, καταστροφείς και πολύ άσχημους στην όψη. Η θεότητα την οποία πίστευαν ήταν η θεά Κάλι, η γνωστή ινδική θεότητα του Κακού, η οποία

ΘΕΑ ΚΑΛΙ

παρουσιάζεται με μαύρη μορφή. Η μεσογειακή παράδοση τους έχει κρατήσει στην μνήμη της ως Καλικάντζαρους αλλά και ως άνδρες της θεάς Κάλι. Η παράδοση θέλει τους καλικαντζάρους να βγαίνουν μία συγκεκριμένη εποχή στον χρόνο και να κάνουν καταστροφές κάθε είδους.

Διαβάζουμε για την δύναμη των Υξώς στο Νόννο ο οποίος μας επισημαίνει ότι διέθεταν στόλο με τριακόσια πλοία με αρχηγό τον Βλέμη. Βέβαια αυτό λογικό είναι να μας κάνει κάποια εντύπωση, δηλαδή το γεγονός ότι οι βάρβαροι φαίνεται να διαθέτουν στόλο!!! Αυτό σαφώς και είναι άξιον απορίας αφού όπως είπαμε κατέβηκαν από τα ορεινά και δεν ήσαν τίποτε άλλο από ορδές αγρίων που εφορμούσαν επιφέροντας την καταστροφή στο διάβα τους. Όμως όπως συμβαίνει πάντα σε τέτοιες περιπτώσεις υπάρχουν οι καιροσκόποι που μέσα από καταστάσεις τέτοιας μορφής επωφελούνται. Αυτοί που πάντα θα είναι παρόντες, φυσικό ήταν, να βρέθηκαν στο πλευρό των εισβολέων και να τους παρείχαν εκτός της βοήθειάς τους, των γνώσεών τους και των τρόπων και των μέσων που θα τους έκαναν να γίνουν περισσότερο επικίνδυνοι στην αναμέτρηση που είχαν επιχειρήσει να πραγματοποιήσουν εναντίον των πολιτισμένων και πολύ ανώτερων σε κάθε επίπεδο Ελλήνων.

Αυτές λοιπόν οι ορδές προσπάθησαν να μετατραπούν σε στρατό τακτικό, χρησιμοποιώντας και τα μέσα που ένας τέτοιος στρατός διαθέτει, δεν ήταν δυνατόν όμως να γίνουν κάτι τέτοιο από την μια μέρα στην άλλη, αφού στην πλειοψηφία τους αποτελούνταν από βαρβάρους, άγριους και απολίτιστους λαούς οι οποίοι στο πέρασμά τους έσπερναν την καταστροφή και την ερήμωση!!!

ΑΝΤΙΔΡΑΣΗ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ

Μπροστά στον κίνδυνο που φαινόταν να διαγράφεται με την εισβολή των Υξώς,τα Ελληνικά φύλλα ενώθηκαν και αποφάσισαν να είναι εκείνοι που θα τους αντιμετωπίσουν. Όχι γιατί οι άλλοι λαοί απλά δεν μπορούσαν να το κάνουν αλλά γιατί στην ουσία αυτοί που θεωρούνταν ως πολιτισμένοι και έχοντες κάποιο υπόβαθρο σε θέματα στρατιωτικά, ήσαν οι Έλληνες. Αλλά και για τον πολύ απλό

ΔΙΟΝΥΣΟΣ Β'

λόγο ότι ο τότε γνωστός κόσμος , όλα εκείνα τα ανεξάρτητα βασίλεια, ήταν κυριολεκτικά Ελλάδα.

Έτσι βρέθηκαν στην πρώτη γραμμή οι πρόγονοί μας, των απώτατων εκείνων χρόνων και ετοιμάζονταν να αντιμετωπίσουν τον εχθρό, τους ερυθρομέλανες Υξώς και μάλιστα αυτό έπρεπε να είναι αποτελεσματικό γιατί κρινόταν η τύχη του πολιτισμένου κόσμου( το ίδιο περίπου σενάριο θα παιχθεί μερικές χιλιετίες αργότερα με τους Πέρσες…).

Αρχιστράτηγος των Ελλήνων διορίσθηκε ο ημίθεος Διόνυσος ο Β’,γιος της Σεμέλης και του Δία,που βασίλευε στην χώρα των Εγγελεάτων (περιοχή Αχρίδας Ηπείρου) Στο πολεμικό προσκλητήριο του Αρχιστρατήγου Διονύσου έτρεξαν αμέσως καιενώθηκαν σε πανστρατιά,οι πολεμιστές της Δυτικής Μακεδονίας, της Θράκης, της Δαρδανίας, της Ιλλυρίας, της Θεσσαλίας, των Αθηνών, της Βοιωτίας, της Εύβοιας, της Πελοποννήσου, της Κρήτης, της Σαμοθράκης, της Φρυγίας, της Λυδίας, της Καρίας, της Λιβύης, της Νοτίου Ιταλίας και της Κύπρου.Επίσης οι Έλληνες της Ευρώπης, της Μικράς Ασίας, της Νοτίου Ιταλίας και της Λιβύης.

ΔΙΟΝΥΣΟΣ Β'

Στις περιγραφές του Νόννου διαβάζουμε οι δυνάμεις των Ελλήνων των περιοχών της Δυτικής Μακεδονίας και της Ιλλυρίας είχαν αρχηγό τον "Ακταίων",οι δε δυνάμεις της Κεντρικής και της Ανατολικής Μακεδονίας είχαν αρχηγό  τον "Οίαγρο".

Μετά την ολοκλήρωση της γενικής επιστράτευσης, η Ελληνική δύναμη χωρίσθηκε σε τρεις στρατιές που η κάθε μία από αυτές ακολούθησε διαφορετική κατεύθυνση:

-Η πρώτη με αρχηγό τον  Διόνυσο Β'(γιο του Διός και της Σεμέλης) κινήθηκε προς την Μέση Ανατολή,Ιράν,Αφγανιστάν,Πακιστάν,Ινδίες.(Οι ονομασίες είναι με τα σημερινά ονόματα).

-Η δεύτερη με αρχηγό τον βασιλιά της Κρήτης ημίθεο Μίνωα Α'(γιο του Διός και της Ευρώπης) κινήθηκε μέσω της ερήμου του Σινά προς την Μέμφιδα της Αιγύπτου.

-Η τρίτη υπό τον ημίθεο Περσέα (γιό του Διός και της Δανάης) κινήθηκε προς της σημερινές περιοχές Αιθιοπίας,Ερυθραίας,Σομαλίας.

Η ΕΚΣΤΡΑΤΕΙΑ ΣΕ ΑΙΓΥΠΤΟ-ΑΙΘΙΟΠΙΑ-ΣΟΜΑΛΙΑ

Ο Μίνως κατά τις πολεμικές επιχειρήσεις εναντίον των Υξώς φαίνεται πως κυνήγησε αυτούς έως την περιοχή της Σαχάρας. Στις παραδόσεις των ιθαγενών της Σαχάρας, Τουαρέγκ, υπάρχουν στοιχεία που αποδεικνύουν την ανάμνηση της νίκης των Ελλήνων κατά των εισβολέων Υξώς αλλά και

ΜΙΝΩΣ

βραχογραφίες ανάλογες έχουν ανακαλυφθεί στα βουνά της Τασιλή που βρίσκεται στα πρόθυρα της Σαχάρας, όπου αναπαριστάνουν μάχες Ελλήνων εναντίον των ερυθρομέλανων εισβολέων.

Χαρακτηριστική είναι η βραχογραφία όπου αναπαρίσταται ένας αρματηλάτης, προφανές είναι ότι ανήκει στον στρατό του Μίνωα, ο οποίος καταδιώκει έναν εκ των στρατιωτών των εισβολέων. Οι ιθαγενείς Τουαρέγκ λάτρεψαν τον απελευθερωτή Μίνωα ως Θεό με την προσωνυμία Αμανάϊ.

Ο Περσέας επικεφαλής της τρίτης φάλαγγας έδρασε στην περιοχή της Βόρειανατολικής  Αφρικής και μάλιστα στην Αιθιοπία η οποία ήταν Ελληνική αποικία και αυτή. Μέχρι τις ακτές της Σομαλίας όπου ήταν και το σημείο αποβίβασης των ερυθρομέλανων, έφτασε ο Περσέας κυνηγώντας τους Υξώς.

Νικητής και τροπαιούχος επανέφερε στον θρόνο του τον βασιλιά της Αιθιοπίας Έλληνα Κηφέα και απελευθέρωσε την κόρη του Ανδρομέδα. Επειδή οι Υξώς ήρθαν από την θάλασσα με αρχηγό τον Βλέμυ εξ’ ου και ονομάστηκαν οι άνδρες του Βλεμυάνες, οι κάτοικοι της περιοχής πέρασαν μέσα από την παράδοση τον παραλληλισμό του με το κήτος που επέφερε τις καταστροφές στην χώρα τους. Το γνωστό θαλάσσιο κήτος στο οποίο είχε δοθεί ως θυσία η Ανδρομέδα, όπως πληροφορούμαστε και από τον Απολλόδωρο.

Επειδή στην μυθολογία όπως γνωρίζουμε όλα είναι συμβολικά δοσμένα, αντιλαμβανόμαστε ότι το κήτος συμβόλιζε τον εχθρό, τους Υξώς και η κόρη του Κηφέα, η Ανδρομέδα την εξουσία του Βασιλιά. Αυτήν παρέδωσε ο Κηφεύς για να σωθεί η χώρα από τις ορδές των βαρβάρων και τις καταστροφές που επέφεραν στις επελάσεις τους. Μία θεώρηση του πράγματος,όπως μέσα από τα λεγόμενα του Απολλοδώρου διαβάζουμε και βέβαια δεν μπορούμε να δεχθούμε ότι επρόκειτο για κήτος, παρά για ένα φαινόμενο που τους απειλούσε, και στην προκειμένη περίπτωση δεν μπορούσε να είναι τίποτε άλλο παρά οι ορδές των βαρβάρων Υξώς. Έτσι ο Περσέας σώζει την κόρη Ανδρομέδα του Κηφέα, απελευθερώνει με άλλα λόγια την χώρα και τους κατοίκους της.

Η ΔΙΑΣΩΣΗ ΤΗΣ ΑΝΔΡΟΜΕΔΑΣ

Σύμφωνα με την μυθολογία ο Περσέας παντρεύεται την Ανδρομέδα και μαζί της απέκτησε ένα γιο,τον Πέρση.Ο Πέρσης είναι ο προπάτορας των Περσών που όπως λέει η παράδοση η πρώτη δυναστεία δημιουργήθηκε μετά τον κατακλυσμό και προς χάριν του ονομάστηκε η χώρα Περσία.

Διαβάζουμε την αντίστοιχη αναφορά στον Απολλόδωρο, στο β’ βιβλίο του στο εδάφιο 49: «…Εγένετο δε εξ Ανδρομέδας παις αυτώ πριν με ελθείν εις την Ελλάδα, Πέρσης… Από τούτου δε τους Πέρσες βασιλείς λέγεται γενέσθαι…». Ο Αχαιμένης ήταν γόνος της δυναστείας του βασιλιά Πέρση, γιου του Περσέα και ιδρυτής της μεγάλης δυναστείας των Αχαιμενιδών απ’ όπου κατάγονταν ο Μέγας Κύρος, ο Δαρείος κ.λ.π.. Όλοι ήταν επίγονοι της δυναστείας του Αχαιμένη και φυσικά Ελληνικής καταγωγής: « …Ο Όρχαμος του Αχαιμένους γόνος, ο των Περσίδων πόλεων επιφανών ανάσσων, από του Βήλου έβδομος το μέγα γένος ήλκεν…», γράφει και ο Οβίδιος δείχνοντάς μας την Ελληνική καταγωγή στους Αχαιμενίδες. Πηγαίνει πίσω στους προγόνους βασιλείς του Περσέα,τον Βήλο ο οποίος ήταν από την γενιά της επίσης Αργείας Ιούς.

Τόσο λοιπόν ο Μίνως όσο και ο Περσέας απέκρουσαν με επιτυχία τις εχθρικές δυνάμεις των εισβολέων και εκκαθάρισαν κάθε κίνδυνο από τις περιοχές της Βορείου Αφρικής, Αιγύπτου,Ερυθραίας,Αιθιοπίας και Σομαλίας.

ΤΣΙΓΓΑΝΟΙ

Τα  κατάλοιπα των Υξώς που έμειναν μετά την ήττα τους από τους Έλληνες στην περιοχή του Α΄ καταρράκτη του Νείλου,λέγεται ότι είναι οι περιβόητοι Τσιγγάνοι ή Τσιγκάλοι, οι οποίοι εξακολουθούν την "πλάνητα πρωτόγονη ζωή τους", όπως ακριβώς ζούσαν στα χρόνια της εισβολής τους. Ο τίτλος Τσιγκάλοι, φέρεται ότι δηλώνει την ιδιότητά τους ως υιών της θεάς Κάλι. Η λέξη Τσιν- δηλώνει τον γιο και η λέξη Κάλι την θεά των Μαύρων Κάλι. Υποστηρίζεται ότι το Τσιν είναι παραφθορά της ελληνικής λέξης Ιν(=υιός).

Ο Μίνως απέδωσε μεγάλες τιμές στον Περσέα για την συμμετοχή του στην τεράστιας σημασίας νίκη επί των Υξώς. Έφτιαξε ναό τον οποίο αφιέρωσε στον Περσέα και μάλιστα μέσα σ’ αυτόν

ΗΜΙΘΕΟΣ ΠΕΡΣΕΑΣ

τοποθετήθηκε το άγαλμα του. Τόσο ο ναός όσο και το άγαλμα ήταν έργα του Δαίδαλου, του μεγάλου αρχιτέκτονα και συμβούλου του Μίνωα του Α’. Ο Ηρόδοτος αναφέρει σχετικά: «… Εν ταύτη τη πόλει(= Μέμφις), έστι Περσέως ιερόν. Τα προπύλαια του ναού λίθινα εστι κάρτα μεγάλα, επί δε αυτοίσοι ανδριάντες εστάσι λίθινοι, και άγαλμα εν αυτώ ανέστικε του Περσέως…» ( Ηρόδοτος Βιβλ. Β΄ εδάφ. 91). Η αναφορά αυτή του Ηροδότου μας αποδεικνύει ότι ακόμη και στην εποχή του υπήρχε ο ναός εκεί στην Μέμφιδα της Αιγύπτου αλλά και το άγαλμα το οποίο μπόρεσε και ο ίδιος ο μεγάλος ιστορικός να θαυμάσει.

Ο Διόδωρος ο Σικελιώτης κάνει αναφορά εκτενή στον Μίνωα τον Α’ τον μεγάλο βασιλιά της Κρήτης αλλά και στον σύμβουλο και αρχιτέκτονά του Δαίδαλο, για την παρουσία τους στην Αίγυπτο κατά την εποχή της εκστρατείας των Ελλήνων κατά των Υξώς.

«…Μετά τους θεούς τοίνον φασί πρώτον βασιλέα της Αιγύπτου Μήναν… Το δε κάλιστον προπύλον εν Μέμφει του Ηφαίστου, Δαιδάλω αρχιτεκτονήσω, έτι και νυν Ιερόν είναι Δαιδάλου, τιμώμενον υπό των εγχωρίων…»( βιβλ. 1 XLIV, XLV, σελ. 67. βιβλ. Ι, XVII, σελ. 140).

Το σύμβολο του Δαιδάλου ως αεροπόρου σώζεται ως σήμερα σε ναούς της Αιγύπτου. Σ’ένα ναό που είναι στολισμένος με φτερά αετού, βλέπουμε τον συμβολισμό του αεροπόρου Δαίδαλου. Οι

ΔΑΙΔΑΛΟΣ

πολύπλοκοι δαιδαλώδεις διάδρομοι στα ιερά κτήρια της Αιγύπτου είναι πανομοιότυπα του λαβύρινθου της Κνωσσού και αναμφίβολα πλέον έργα του ίδιου αρχιτέκτονα, αφού όλα τα στοιχεία από την αρχαιότητα έως τις σημερινές ανακαλύψεις αυτό μαρτυρούν.

Φυσικά η τεχνική και οι γνώσεις του Δαίδαλου δεν έμειναν κρυφές. Κάποιοι λογικά τις έλαβαν και κατέστησαν εαυτούς άξιους συνεχιστές, διάδοχους εκείνου του υπέροχα μεγαλειώδους αρχιτεκτονικού νου!!! Και βέβαια δεν θα μπορούσε να λείψει η απόδοση τιμής προς εκείνον τον τεράστιο άνδρα που τόσα προσέφερε στον πολιτισμό της περιοχής της Αιγύπτου κατά την διάρκεια της παρουσίας του ως σύμβουλος του Μίνωα του Α’. Στην Μέμφι κατασκευάστηκε ναός προς τιμή του και για να μείνει στην μνήμη τους ο Μεγάλος αυτός αρχιτέκτονας!!!

Η ΕΚΣΤΡΑΤΕΙΑ ΤΟΥ ΔΙΟΝΥΣΟΥ Β' ΜΕΧΡΙ ΤΗΝ ΙΝΔΙΑ

Αφού λοιπόν τόσο ο Περσέας όσο και ο Μίνωας επιτυγχάνουν νίκες μεγάλες οδεύουν προς την κατεύθυνση της κοιλάδας του Ινδού όπου εκεί βρίσκεται η άλλη Ελληνική στρατιά υπό τον Διόνυσο τον Β΄,αντιμέτωπη με τον κύριο όγκο των βαρβάρων ερυθρομέλανων Υξώς,αφού πρώτα είχε δώσει

ΔΙΟΝΥΣΟΣ Β'

νικηφόρες μάχες στην Μ.Ανατολή,Ιράν,Αφγανιστάν.

Μάλιστα τα αρχαία κείμενα μας λένε πως το σύνολο του Ελληνικού στρατού ενισχύεται και από Ινδούς Ελληνικής καταγωγής. Συγκεκριμένα διαβάζουμε: "…Συνεστρατεύοντο δε λαοί όσοι Κύραν νέμονται και Ινδώο ποταμοίο, Αρειμανέων πέδων Ινδών… τοις δ’ έπι θαρσήσαντες επιστρατώοντο μαχηταί, Δάρδαι, και Πραισίων στρατιαί…", λέει ο Νόνος στα "Διονυσιακά" του, σημειώνοντας ότι μόλις έφθασε στις Ινδίες ο Ελληνικός στρατός, έσπευσαν να πυκνώσουν τις τάξεις τους οι Ελληνικής  καταγωγής άνδρες της κοιλάδας του Ινδού ποταμού, της ονομαζόμενης σήμερα Πενζαπ, Πενταποταμία. Η μάχη του Ινδού ποταμού ήταν αποφασιστική και πάρα πολύ σκληρή. Οι εισβολείς Ραξάς και Υξώς κατασφαγιάσθηκαν.

Ο αρχηγός τους Νταριοντάνα (Δηριάδης) και ο γαμπρός του Ορόντης σκοτώνονται και ο θρήνος στους εναπομείναντες Υξώς είναι μεγάλος και γοερός. Η καταστροφή ήταν ολοκληρωτική και η τύχη των Ελλήνων της περιοχής του Ινδού κρίθηκε σ’ αυτή ακριβώς την μάχη, και κρίθηκε θετικά τόσο για αυτούς όσο και για τους απογόνους τους που θα έμελλε να συνεχίσουν την επιρροή τους σ’ αυτό το κομμάτι της γης,που θα κρατούσε το δικό του μυστικό έως και σήμερα….Αλλά αυτό είναι μία άλλη,

ΔΙΟΝΥΣΟΣ ΚΑΤΑ ΥΞΩΣ

πολύ μεγάλη ιστορία.

Γοερά αντηχεί στο Ινδικό έπος Μαχαμπαράτα, ο θρήνος των επιδρομέων για τον θάνατο του αρχηγού τους που σκοτώθηκε στο πεδίο της μάχης. Ο ίδιος θρήνος των ερυθρομέλανων Υξώς ακούγεται και στα αρχαία ελληνικά κείμενα για τον Δηριάδη και τον γαμπρό του Ορόντη, καθώς και για την καταστροφή των φρουρίων των Αιθιόπων- Ερυθραίων από τον Ελληνικό Στρατό.

Από την άλλη πλευρά, αυτή των νικητών Ελλήνων, εξαιρετικές τιμές απονεμήθηκαν στους μαχητές Έλληνες που τόσο αποφασιστικά πολέμησαν και έπεσαν στο πεδίο της μάχης στις πεδιάδες του Ινδού ποταμού. Και ήταν μεγάλα, ονομαστά πρόσωπα εκείνοι που πέρασαν πια τώρα στις σελίδες της ιστορίας και της μνήμης.Ανάμεσα τους και ο Κρήτας γόνος της Κνωσσού, στρατηγός Οφέλτης. Λέγεται πως ο νεκρός στρατηγός ήταν ντυμένος την στρατιωτική πολεμική του στολή και γύρω του ήταν παρατεταγμένες μονάδες του Ελληνικού Στρατού. Του απομένουν διακριτικές τιμές και στο πλευρό του ορθώνουν το μεγαλοπρεπές τους ανάστημα Κρήτες πολεμιστές. Επικεφαλής είναι ο γέρος βασιλιάς της Κρήτης Αστερίων.Ο νεκρός τοποθετείται στο νεκρικό κρεβάτι και εναποτίθεται μπροστά στον Ινδό ποταμό με ορίζοντα το πεδίο της μάχης.

Ομηρικές σκηνές έλαβαν χώρα κατά την ταφή των νεκρών εκείνης της μάχης. Αναγέρθηκε τύμβος προς τιμή του Οφέλτη, όπως συνηθίζανε να κάνουν την τότε εποχή και ο αρχιστράτηγος Διόνυσος ο Β΄ προκήρυξε αγώνες στο όνομα του νεκρού Κρήτα Στρατηγού, όπου και όρισε διάφορα έπαθλα. Σ’ εκείνο τον αγώνα νικητές ήσαν οι βασιλείς της Τροιζήνας Αιακός και της Δυτικής Μακεδονίας Ακταίων, αλλά και άλλοι.

Τέλος χάραξε επί του τύμβου επίγραμμα αντάξιο του ηρωϊσμού του νεκρού στρατηγού Οφέλτη."…Αμφί δε νεκρό Αστέριος Δικταίος…", γράφει ο Νόννος δείχνοντας την θέση στο πλευρό του νεκρού από τον Αστέριο τον πρεσβύτη βασιλιά της Δίκτης της Κνωσσού. "…Και τότε Βάκχος έθηκε ποδών ταχύτητος αγώνα, πρώτο αθλητήρι τίθει κειμήλια νίκης αργύριον κρατήρα…Δευτέρω … εθήσατω θεσσαλικόν ίππον και πημάτων ξίφος…", διαβάζουμε στα "Διονυσιακά" για τον αγώνα που προκήρυξε ο Διόνυσος ο Β΄ και τα βραβεία που θα λάμβαναν τόσο ο πρώτος όσο και ο δεύτερος νικητής. "…Νεκρός ενθάδε κείται Κνώσιος Ινδοφόνος, βρομίου ούναθλος Οφέλτης…", λέει ο Νόννος δείχνοντας το επίγραμμα που χάραξε ο αρχιστράτηγος Διόνυσος ο Β΄ προς τιμή του ήρωα Οφέλτη.

Και έτσι τελείωσε ο κίνδυνος εκείνος που τάραξε την εποχή γεμίζοντάς την με τον φόβο μιας μεγάλης καταστροφής. Τα επινίκια όμως θα έχουν και συνέχεια και αυτή θα είναι η μεγάλη δόξα του επόμενου βασιλιά της Κρήτης Μίνωα του Α΄ στην Αίγυπτο όπου έμελλε να αφήσει την δική του πλέον σφραγίδα!!!

Αλλά όμως ανάλογες τιμές δόθηκαν και προς άλλους ήρωες της εκστρατείας κατά των Υξώς. Ήρωες

ΡΑΔΑΜΑΝΘΥΣ-ΜΙΝΩΑΣ-ΣΑΡΠΗΔΟΝΑΣ

που είχαν συμβάλει τα μέγιστα σε εκείνη την θριαμβευτική, από κάθε άποψη εκστρατεία. Προς τιμή του Βασιλιά της Μακεδονίας Δαρδάνου ονομάστηκε μία περιοχή του Ινδού ποταμού ως Δαρδανία και σήμερα αυτή την περιοχή την αναφέρουν ως Δαρδανιστάν. Προς τιμή του Ελύμου βασιλιά των Ελλήνων της Νοτίου Ιταλίας ονομάστηκε η νότιος περιοχή της Περσίας, Ελυμεία. Τιμές που απέδωσαν οι μεγάλοι αρχιστράτηγοι των Ελλήνων Διόνυσος ο Β’ και Μίνως ο Α’.

Στα τέλη του 18ου π.Χ. αιώνα εισέβαλε στην Αίγυπτο και κυριάρχησε στην περιοχή της κοιλάδας του Νείλου για έναν αιώνα περίπου Λαός νομαδικός που πιθανόν προερχόταν από την Ασία,με το ίδιο όνομα "Υξως".Δεν γνωρίζουμε αν ήταν απόγονοι του ιδίου λαου που κατενίκησαν ο Έλληνες. Την εισβολή αυτή αφηγείται ο Αιγύπτιος ιερέας Μανέθων και μάλλον επρόκειτο για αναίμακτη εισβολή στην Αίγυπτο. Όι Υξώς σταδιακά διείσδυσαν στο Δέλτα του Νείλου και την περίοδο που η Αίγυπτος βρισκόταν σε κατάσταση αποδυνάμωσης και φθοράς κατέλαβαν την εξουσία.Η εξέγερση αυτή ξεκίνησε επί Φαραώ "Κάμωσις" και τελείωσε ο Φαραώ "Άμωσις", ο οποίος κατέλαβε την πόλη Αβάριδα, που ήταν και η πρωτεύουσα των Υξώς, και τους ώθησε προς τη Συρία. Από τότε δεν ξαναεμφανίστηκαν στην ιστορία. Οι Αιγύπτιοι διδάχθηκαν από τους Υξώς τη χρήση του πολεμικού άρματος και την ανατροφή του αλόγου.

ΕΠΙΛΟΓΟΣ

Αυτή ήταν η πρώτη Πανελλήνια εκστρατεία!!! Υποστηρίζεται μάλιστα κατά μία θεωρία, ότι εκείνη η εκστρατεία πιθανόν να είναι αυτό που σήμερα οι επιστήμονες ονομάζουν ως κάθοδο των Αρείων φυλών από την περιοχή του Δούναβη ποταμού προς τον Νότιο Ελληνικό χώρο,καθόσον τα Ελληνικά στρατεύματα που έλαβαν μέρος ανήκαν ως επί το πλείστον στην Ελληνική-Πελασγική φυλή των Αρείων και των Μινύων.

Στα χρόνια λοιπόν εκείνα της απώτατης αρχαιότητας όλα τα προαναφερθέντα αποδεικνύουν την Ελληνική παρουσία σε ολόκληρο τον κόσμο και ότι οι Έλληνες ήταν οι μόνοι που μπορούσαν να πάρουν την παγκόσμια υπόθεση στους ώμους τους,σαν εντολοδόχοι των ουράνιων φωτεινών οντοτήτων,των "Ελ", δηλαδή των Ανδρομέδιων-Ολυμπίων από τους οποίους και προήρχοντο.

Μία παρουσία που χαρακτηριστικό της έχει όχι την τάση, που βλέπουμε πολύ συχνά μέσα από τις σελίδες της Ιστορίας και φανερώνουν την ανθρώπινη αδυναμία της επιβολής της εξουσίας μέσα από μία κατάκτηση και επικυριαρχία του δυνατού επί του αδυνάτου, αλλά ακριβώς το αντίθετο εκείνο που έχει να κάνει με το Πνεύμα και τις υψηλές ιδέες,την ανάγκη εκπολιτισμού των πλασμάτων εκείνων που έχουν από την φύση τους ή λόγω συνθηκών την ανάγκη μιας τέτοιας βοήθειας προς την εξελικτική πορεία, τον πολιτισμό.

Αυτό το χαρακτηριστικό που είναι το κύριο στην Ελληνική νοοτροπία και γενικότερα τρόπος ζωής, των προγόνων μας, είναι που τους οδηγεί σε νέες ανακαλύψεις, σε νέους δρόμους και αφήνουν έτσι τα ίχνη τους μέσω της πολιτιστικής και αναμορφωτικής τους κληρονομιάς, σφραγίδα που ανεξίτηλα θα δείχνει ανά τις χιλιετηρίδες το πέρασμα του Πνεύματος από κάθε γωνιά του πλανήτη για το καλό του ανθρώπου.

Υπ'όψη ότι τα έπη του Νόννου,ουδέποτε εδιδάχθησαν στα Ελληνικά σχολεία και έτσι ελάχιστοι Έλληνες τα γνωρίζουν.

11/4/2013

                                                                                       ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΚΑΡΔΑΜΙΤΣΗΣ

                                                                                        ΥΠΟΣΤΡΑΤΗΓΟΣ ΣΞ εα

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ

-ΝΟΝΝΟΣ "ΔΙΟΝΥΣΙΑΚΑ,"ΤΟΜΟΣ Β',ΒΙΒΛΙΑ 26-37-40-47.

-ΑΠΟΛΛΟΔΩΡΟΣ Ο ΡΟΔΙΟΣ,ΒΙΒΛΙΟ Β'.

-ΔΙΟΔΩΡΟΣ Ο ΣΙΚΕΛΙΩΤΗΣ<ΒΙΒΛΙΟ 1.

-ΗΡΟΔΟΤΟΣ<ΒΙΒΛΙΟ Β' "ΕΥΤΕΡΠΗ".

-ΙΝΔΙΚΟ ΕΠΟΣ "ΜΑΧΑΡΑΜΠΑΤΑ" ΚΕΦ. 44, 62, 95.

-ΒΙΒΛΙΟ,Η ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΤΩΝ ΘΕΩΝ,ΓΕΡΑΣΙΜΟΥ ΚΑΛΟΓΕΡΑΚΗ.

-ΑΡΘΡΟ ΝΙΚΟΛ.ΜΑΡΓΙΩΡΗ  (1913-1993, www.omakoio.gr)ΠΡΟΚΑΤΑΚΛΥΣΜΙΑΙΟΙ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΙ (ΔΡΑΒΙΔΕΣ ΟΙ ΠΡΟΓΟΝΟΙ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ).

-http://isxys.blogspot.com/2011/08/blog-post_1360.html

-http://kapodistria-httpsxolianewsblogspotcom.blogspot.gr/2009/09/blog-post_18.html

ΕΣΣΕΤ ΗΜΑΡ