Φασισμός, Ξενοφοβία, Ρατσισμός και άλλα ανέκδοτα

Γράφει η Ελένη Παπαδοπούλου

Τελευταία όλοι έχουν ένα λόγο να πουν για τον φασισμό στην χώρα μας, ωσάν να είμαστε εμείς οι απόγονοι του Χίτλερ, οι βιαστές της δημοκρατίας, οι αποικιοκράτες, οι παγκόσμιοι δικτάτορες. Βέβαια ο φασισμός δεν ήρθε μόνος του…

Ανακαλύφθηκε παρέα με την ξενοφοβία και τον ρατσισμό, συναισθήματα που διακατέχουν σε μεγάλο βαθμό πάρα πολλούς Ελληνες, σύμφωνα με επίσημες πηγές, όπως π.χ. ο επίτροπος για τα ανθρώπινα δικαιώματα Νίλς Μούιζνιεκς. Ο κύριος αυτός ανακάλυψε στις Βρυξέλλες πως εδώ πάσχουμε από ξενοφοβία και αυτό είναι πάρα πολύ ανησυχητικό. Βέβαια πιο ανησυχητικό είναι να έχεις άποψη για τον λαό μίας χώρας, όπου προφανώς δεν έχεις πατήσει ποτέ το πόδι σου, από τα σαλόνια των Βρυξελλών ακούγοντας ολημερίς πληρωμένες ΜΚΟ να κλαψουρίζουν για τα ανθρώπινα δικαιώματα λαθρομεταναστών.

Εμείς τώρα για να μην μας πούνε οπισθοδρομικούς και φασίστες και να φανούμε και πολύ προοδευτικοί κάναμε μία ωραία ανακοίνωση στην επέτειο αποκατάστασης της Δημοκρατίας διά μέσου του Προέδρου.  “Η Δημοκρατία κινδυνεύει από την ιδεολογία μίσους και φασισμού”. Τάδε έφη καθισμένος στην χλίδα του Προεδρικού μεγάρου ο κ. Παπούλιας.

Κι εγώ εάν καθόμουν χλιδάτη και χαλαρή στην σπιταρόνα μου-γραφειάρα μου εκτός κανονικής κοινωνίας, φυλασσόμενη από δέκα, με τον Ινδό μπάτλερ, την Φιλιππινέζα νταντά και τον Πάκι σωφέρ, τους οποίους παρεμπιπτόντως θα είχα προσλάβει μέσω “δουλεμπορικού” γραφείου ευρέσεως εργασίας σε πάμφτωχους, άρα εκμεταλλεύσιμους ανθρώπους, θα είχα μία ανησυχία μήπως ανέβει ο “φασισμός”, ο “ρατσισμός” και η “ξενοφοβία” και μου τους διώξει και βρεθώ τελικά εγώ να κάνω τις δουλειές μόνος μου ή ακόμη χειρότερα υποχρεωθώ να δώσω κανένα ανθρώπινο μεροκάματο και κανονικά εργασιακά δικαιώματα σε κανένα συμπατριώτη μου.

Η τσίχλα αυτή μάρκας “Φασισμός, Ρατσισμός, Ξενοφοβία” μασιέται χρόνια και κάνουμε και τσιχλόφουσκες ( “Αντι-φασισμός, αντιρατσισμός κτλ κτλ).

Οποιος πραγματικά γνωρίζει την έννοια αυτών των λέξεων το μόνο που μπορεί να κάνει αρχικά είναι να γελάσει με την γελοιότητα των δηλώσεων και της όλης παραφιλολογίας. Ο Ελληνας ειδικά είναι φιλόξενος (και όχι ξενοφοβικός) μέχρι βλακείας, κάτι που δεν το έχει κανένας ξένος. Τώρα αυτός που φοβάται, γιατί είναι περικυκλωμένος από μιλλιούνια ξένους, είναι μίας ηλικίας και μπορεί να του ρίξουν και καμιά όπως έχει συμβεί πολλάκις, είναι ξενοφοβικός; Φυσιολογικός θα έλεγα εγώ, αλλιώς έχει Αλτσχάιμερ ή άνοια και δεν κατανοεί που βρίσκεται.

Το επόμενο που μπορεί να κάνει είναι να κλάψει για την κατάντια μας. Γιατί λες είμαι περήφανη που είμαι Ελληνίδα (θα έπρεπε να ήμουν ανεγκέφαλη για αν μην είμαι), λες πρέπει κάτι να γίνει με αυτό το χάλι της πόλης, λες φτάνει πια αυτή η κατάσταση και σε ξεκινάνε από Χρυσαυγίτισσα (all time classic) για να καταλήξουμε στο φασίστρια και τα συνώνυμα.

Είμαι σίγουρη πως εάν ο κ. Παπούλιας και ο κ. Επίτροπος έμεναν μέσα σε κάποια από αυτές τις πολυκατοικίες του κέντρου αγκαλιά στην κυριολεξία με σαράντα λαθρομετανάστες τουλάχιστον, εάν έμεναν σε αυτές τις γειτονιές, όπου στον δρόμο δεν υπάρχει Ελληνας, όπου ο νόμος δεν είναι ελληνικός, αλλά Ταλιμπανικός, εάν έπρεπε να κλειδώνονται σπίτι τους και δεν είχαν κανένα να τους φυλάει, εάν η περιουσία τους είχε καταστραφεί και εάν αναγκαζόντουσαν να ζήσουν σαν τα ζώα, λόγω των “ιδιαίτερων” συνθηκών που επέβαλλαν τα “δικαιώματα” σε όλα των γειτόνων μας, χωρίς καμία υποχρέωση φυσικά, τί ακριβώς θα έλεγαν;

Η Δημοκρατία κινδυνεύει από την παραποίηση των νοημάτων. Η Δημοκρατία κινδυνεύει από τις ηγεσίες που έχουν χάσει κάθε επαφή με τις κοινωνίες για τις οποίες παίρνουν αποφάσεις.  Η Δημοκρατία κινδυνεύει από την διαφθορά και τους πουλημένους πολιτικούς. Και δυστυχώς στην χώρα μας, εάν συνεχιστεί ο εποικισμός, η Δημοκρατία κινδυνεύει και από όλες αυτές τις ομάδες, οι οποίες έχουν γραμμένα και τα ανθρώπινα δικαιώματα και τις ευρωπαϊκές αξίες και την δημοκρατία.

Τέτοιες δηλώσεις είναι προκλητικές για τους ανθρώπους που αναγκαστικά συμβιώνουν με αυτή την αθλιότητα, δεδομένων των ιδιαίτερων ανθρωπίνων δικαιωμάτων που χαίρουν όσοι τις εκφράζουν.  Και να μου επιτραπεί να μην τις θεωρώ και καθόλου τυχαίες.