Τα διαγγέλματα προς τον λαό, ιστορικά ήταν συνήθως συνδεδεμένα με στιγμές αγωνίας, κινδύνου, ανάγκης εθνικής συσπείρωσης της κοινωνίας για ν' αντιμετωπισθούν επερχόμενες θύελλες κι' αντάρες
Γι' αυτό και το σχεδόν μόνιμο «κλείσιμό» τους ήταν το εθνικοπατριωτικό «Ζήτω το Έθνος, Ζήτω ο Λαός!» Τα τελευταία χρόνια, συνηθίσαμε να βλέπουμε τους ηγέτες μας διαγγέλλοντες συχνά πυκνά και σε λιγότερο δραματικές συγκυρίες. Ένα Eurogroup, ας πούμε, που εξελίχθηκε λιγότερο κακά απ' όσο περιμέναμε, η συμφωνία για ένα δεύτερο η τρίτο στη σειρά μνημόνιο (ποιος θυμάται ότι κανονικά έπρεπε πέρσι να 'χει λήξει το πρώτο!), η τελική έγκριση για την πληρωμή ενός τμήματος της «δόσης» μας , ενώ είχαμε πανηγυρίσει με προηγηθέν διάγγελμα την εφ' άπαξ και εις ολόκληρον καταβολή της...
Το τελευταίο (μεσημεριάτικο, μάλιστα...) διάγγελμα του Αντώνη Σαμαρά, αν κατάλαβα καλά, έγινε για να εορτασθεί η αποχώρηση της Τρόικα από την Αθήνα, που πάει να πει γλυτώσαμε το αδιέξοδο-άντε μέχρι τον Ιούνιο. Και ήταν διατυπωμένο με φόρμα... «αισιόδοξου ρεαλισμού», ας μας επιτραπεί ο νεολογισμός. Ήθελε ο πρωθυπουργός να κάνει μια ένεση αισιοδοξίας στην κοινωνία. Που το έχει ανάγκη, εδώ που τα λέμε, με τους ανέργους να ξεπερνάνε τα 1,3 εκατομμύρια,με την ύφεση να φθάνει σωρευτικά στο 25%, με τους πετσοκομμένους μισθούς και συντάξεις να μην φθάνουν πλέον για την καταβολή των αυξημένων σ' όλα τα επίπεδα φόρων (επί παντός κινητού και ακινήτου!) και την καθημερινή επιβίωση, για πολύ μεγάλο τμήμα της. Και να' χει κι' από πάνω τα κόμματα της αντιπολίτευσης αλλά και τα τρομολαγνικά «δελτία των 8», να την ...αποτελειώνουν ψυχολογικά με καθημερινές προβλέψεις πώς το δράμα που βιώνουμε τώρα, θα είναι παράδεισος μπροστά στην κόλαση που επέρχεται!
Μας είπε, λοιπόν, ο κ. Σαμαράς πως «πετυχαίνουμε τους στόχους μας και αλλάζουμε τους όρους της οικονομικής πολιτικής». Αλλά, ενώ «πετυχαίνουμε τους στόχους μας», παραδέχθηκε εν τούτοις πώς εξακολουθεί να καταγράφεται... δημοσιονομικό κενό (που δεν δικαιολογείται, αφού πετυχαίνουμε τους στόχους μας), το οποίο όμως «θα καλυφθεί χωρίς να ληφθούν νέα μέτρα». Για το πως θα επιτευχθεί αυτό το θαύμα, δεν θέλησε να μας σκοτίσει το μυαλό με «λεπτομέρειες», μας διαβεβαίωσε όμως πως η χώρα «δεν θα εξαρτάται σε λίγο καιρό από το μνημόνιο...», τονίζοντας ότι «η ψυχολογία στην Ελλάδα έχει αρχίσει ν' αλλάζει».
Πάμε καλά, λοιπόν, αν και ο πρωθυπουργός φρόντισε (στο πλαίσιο του ρεαλισμού που προαναφέραμε...) να επισημάνει πώς «δεν λέει ότι τα δύσκολα πέρασαν...». Που αν επιχειρήσει να το αποκωδικοποιήσει κανείς, σημαίνει ότι η κυβέρνηση,κανονικά πρέπει να έχει εκπονήσει ένα πολύ συγκεκριμένο σχέδιο δράσης και πολιτικών για ν' αντιμετωπίσει τα τεράστια προβλήματα, έχει καταστρώσει στοχοχρονοδιάγραμμα που περιλαμβάνει κατ' ανάγκη επώδυνα μέτρα αλλά με προοπτική επανεκκίνησης της οικονομίας, φροντίζει να ενημερώνει με ειλικρίνεια την κοινωνία για τις δυσκολίες που υπάρχουν μπροστά της για να ενεργοποιήσει την υπομονή, τις αντοχές της σε θυσίες, την συμβολή της στην σκληρή δουλειά πού πρέπει να γίνει. Έχει τέτοιο σχέδιο;
Γιατί, το μόνο συγκεκριμένο που είπε ο πρωθυπουργός στο διάγγελμά του ,είναι ότι στο επίμαχο ζήτημα των ημερών, τις (με κάθε τρόπο και αιτιολογία) απολύσεις δημοσίων υπαλλήλων, δεσμεύεται προσωπικά πως «για κάθε νέα αποχώρηση δημοσίου υπαλλήλου, θα υπάρχει μια... νέα πρόσληψη»! Εδώ η Τρόικα επιμένει και φροντίζει να το διατυμπανίζει πώς μέχρι το τέλος του '14 θα πρέπει να έχουν φύγει περίπου 25.000 δημόσιοι υπάλληλοι, και ο Σαμαράς ( η κυβέρνηση του οποίου δεν έχει καταφέρει ακόμη να βρει ένα τρόπο ν' απολυθούν ή έστω να πάψουν να πληρώνονται οι καταδικασμένοι επίορκοι δημόσιοι λειτουργοί!) διαβεβαιώνει πώς για κάθε έναν που θ' αποχωρεί, θα προσλαμβάνεται ένας νέος. Κι' εκείνη η συμπεφωνημένη δέσμευση «μία πρόσληψη για κάθε 10 αποχωρήσεις», τι έγινε;
Πάμε στο άγνωστο, με βάρκα... την εμμονή στον παλαιοκομματισμό! Από το προεκλογικό «λεφτά υπάρχουν!» στο μετεκλογικό (η μήπως σε κάποιο βάθος χρόνου πάλι... προεκλογικό;) «προσλήψεις στο δημόσιο», το all times classic του νεοέλληνα! Θα μπορούσε ν' ακουγόταν λογικό,αν έστω είχε προηγηθεί μια πλήρης μελέτη και σχεδιασμός για το τι δημόσια διοίκηση θέλουμε, πόσοι και ποιών προσόντων δημόσιοι υπάλληλοι χρειάζονται για να την κάνουν λειτουργική και αποδοτική, θα απομακρυνθούν τόσοι, και στη θέση τους θα προσληφθούν τόσοι. Κάτι τέτοιο, όμως, θα προϋπέθετε σοβαρή και ικανή κυβέρνηση, αποφασισμένη πάση θυσία να εκσυγχρονίσει τους μηχανισμούς και τις δομές του μαραγκιασμένου κράτους μας, ν' αναδιατάξει ριζικά το παραγωγικό μοντέλο της χώρας ,να ιεραρχήσει αναπτυξιακούς στόχους με βάθος ορίζοντα και να μεθοδεύει την επίτευξή τους... Γι' αυτό και δεν έχει γίνει!
Με... προσλήψεις στο δημόσιο (αφήστε κ. Σαμαρά, να τις κάνει ο ΣΥΡΙΖΑ!), κλειστά, επειδή δεν τολμά κανείς ν' ανοίξει, επαγγέλματα και πανηγυρισμούς ότι άρχισε η ανάπτυξη επειδή ξαναμπήκαν μπουλντόζες στα εργοτάξια των αυτοκινητοδρόμων (προσωρινή χρήσιμη, ανακουφιστική ένεση είναι κ. Χατζηδάκη, στέρεη μακροπρόθεσμη παραγωγική ανάπτυξη, δεν είναι η... άσφαλτος!) δεν «αλλάζουμε τους όρους της οικονομικής πολιτικής» κ. πρωθυπουργέ. Δεν μπορεί να μην το ξέρετε. Σε τούτη την χώρα δεν ζείτε; Κάντε κάτι, λοιπόν...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου